W pół drogi do księżyca

Książka W pół drogi do Księżyca jest zbiorem dwóch krótkich opowiadań nie znanego mi wcześniej autora, po którego sięgnąłem z ciekawości. Nie miałem wobec niej sporych oczekiwań, bo nie wiedziałem czego spodziewać się mam po nim. Wasilij Aksionow proponuje dwa opowiadania o miłości osadzone w trudnych czasach ZSRR, gdzie ludzie muszą żyć w tamtej rzeczywistości.
Szkoda, że was tam nie było to pierwsze krótkie opowiadanie osadzone w świecie artystyczno literackim, gdzie główny bohater spotyka nieziemsko urodziwą aktorkę, która zakochuje się w nim. Autor przedstawia relacje jakie temu towarzyszą z pewną dozą humoru i lekkiej ironii. Nie brakuje tutaj pewnego niedowierzania i chęci upewnienia się przez bohatera czy rzeczywiście tak stało się. Krótkie opowiadanie, napisane z werwą, które kończy się dobrze dla wszystkich. Przyjemna opowieść o miłości spełnionej, ale z wyboistą drogą jaką dostajemy dotyczącą głównych postaci.
W pół drogi do Księżyca jest drugim i zarazem ostatnim opowiadaniem. Historia trzydziestolatka zafascynowana poznaną stewardesą, który marzy o ponownym spotkaniu z nią. Opowieść o ulotnym szczęściu i nie spełnionych marzeniach jakie dręczą z jednej strony miłego wydawało się bohatera, ale mającego nieraz usposobienie awanturnika. Opowiadanie również ciekawe i wciągające jak pierwsze, lecz podejmujące inny temat miłości nie spełnionej, ulotnej jak wiatr, która nie zostaje odwzajemniona.

Książka W pół drogi do Księżyca jest zbiorem zawieraj...

Dwa krótkie zabawne opowiadanka o spełnionej i niespełnionej miłości oraz o pogoni za marzeniami i szukaniu szczęścia. Pierwsze dzieje się w środowisku radzieckich filmowców, gdzie główny bohater nie może uwierzyć, że zainteresowała się nim atrakcyjna kobieta. Drugie o mężczyźnie, który pokonując samolotami trasę jak w pół drogi do księżyca, chciał dopędzić kobietę swych marzeń. Sam autor uważał podobno, że to jego najlepsze historie (historyjki raczej). Nie zgadzam się z nim. Tomik odbieram jako literacką zabaweczkę, małą - sympatyczną bzdurkę. Autora poznałam przy okazji monumentalnej „Sagi moskiewskiej” i to było dla mnie arcydzieło.