Opinia na temat książki Utracona

"Utracona" to niby thriller, ale ja bym określiła tę książkę jako obyczajówkę - powiedzmy, że z elementami thrillera, ale delikatnymi. Nie zmienia to faktu, że jest to powieść domestic noir - mocna i wzbudzająca wiele emocji.

Fabuła kręci się wokół zagadnień związanych z adopcją - jej wpływem na rodziców (biologicznych oraz adopcyjnych) oraz - przede wszystkim - na dziecko. Z reaktywnymi zaburzeniami przywiązania spotkałam się po raz pierwszy, ale muszę przyznać, że jest to naprawdę trudny temat. Podobnie zresztą jak inne, o których mowa w tej historii. Wykorzystywanie nieletnich, kontrowersyjne metody terapii, narkotyki, liczne poronienia, napady agresji - to tylko skrót tego, co znajdziecie w "Utraconej".

Historia Suzie, Gabe'a oraz Anny nie jest łatwa. To chwytająca za serce opowieść o rodzicielskiej miłości, dawaniu drugiej szansy i niszczycielskiej sile tajemnic. Poza wszystkim, co wypisałam wyżej, pokazuje też blaski i cienie kariery muzycznej.

Doceniam fakt, jak dokładny research zrobił autor. W książce wiele jest zagadnień prawniczych, psychologicznych, czy związanych z działaniem opieki społecznej. Wszystkie tematy, które mogłyby być dla czytelnika niejasne, zostały wyjaśnione poprzez zgrabne wplecenie ich w fabułę.

Niestety nie jest to książka pełna akcji. Co prawda gdy już się wkręciłam, to przeczytałam ją praktycznie na raz, jednak była to raczej kwestia krótkich rozdziałów (jest ich ponad 100, a książka ma niecałe 400 stron). Przez to kolejne kartki uciekały mi przez palce. Owszem, fabuła była ciekawa, a kolejne wychodzące na jaw tajemnice szokowały, ale nadal uważam, że jest to bardziej obyczajówka z dreszczykiem, a nie mrożący krew w żyłach thriller, którego spodziewałam się po lekturze Lokatorki.

Zakończenie było dość przewidywalne, ale całą książkę będę wspominała dobrze. Przede wszystkim doceniam poruszenie przez autora tematów - bardzo trudnych tematów - z którymi w żadnej innej książce się nie spotkałam.