Cytaty z książki "Upadek Pandory"

“Wieko tajemnicy zostało zamknięte, ukrywając mnie w czarnym jak noc więzieniu. Trwałam w zawieszeniu, które nie pozwalało mi stać, nie pozwalało też umrzeć, wydobywało z wnętrza najgorsze lęki.”

“Oto stał przede mną Pan Dusz i Śmierci, ten, który był na końcu, który pieczętował lo i wyrywał z krainy ludzi to, co do niego należało.”

“Na końcu ogarnęło mnie poczucie pustki, nie czułam nic - ni radości, ni cierpienia czy ulgi. Wyzuło mnie ze wszystkiego, wyrwano to, co czyniło mnie ludzką istotą.”

“Służba u mego boku wiąże się z pewnymi konsekwencjami. Zresztą... czy nie jest ci lepiej? Bez sumienia, bez cierpienia?”

“Szramy były jak piętno na ciele i duszy, a miałam ich więcej niż powinnam, więcej ni śmiertelnik mógłby znieść cierpienia, jakim były okupione.”

“Trwałam na skraju nicości i zniszczenia, to właśnie odczuwałam - pustkę, która za zmianę napełniała się myślami, by później znów stać się bezdenna, by świat nie znaczył nic. Podążyłam ścieżką destrukcji, pozwoliłam, by prowadziła mnie tęsknota i wściekłość, pozwoliłam, by stały się moją zgubą.”

“Emocje to plugastwo, które zatruwa umysł, są przyczyną starć i wojen. Zagarniają resztki zdrowego rozsądku i prowadzą do upadku.”

“Ogień zaiskrzył w moich żyłach i domagał się ujścia, a wiecznie opryskliwa wampirzyca prosiła się o to, by gorące języki jej dosięgły i płomienie zagarnęły jej ciało.”