Opinia na temat książki Ukochane równanie profesora

Pamiętałam mój lęk przed tą powieścią, gdy pojawiły się pierwsze pełne wzruszenia opinie. Lęk, gdy dostałam ją w prezencie. Lęk, gdy widziałam ją na półce, dotykałam jej grzbietu. Lęk człowieka, który może i kocha cierpieć pod wpływem literatury, ale nie jest gotowy na poznanie pełnej mocy określenia „słodko-gorzkie“. Gdyby nie wiadomość, że wydawnictwo Tajfuny wszystkie książki Yōko Ogawy udostępnia w formie audiobooka, pewnie dalej czekałabym na mityczny „ten dzień“, gdy w końcu znajdę w sobie odwagę, a tak zwyciężyła we mnie chęć wysłuchania pozostałych tytułów autorki. Bo jak sięgnąć po nie, gdy najważniejszy (z perspektywy mojego życia) wciąż czeka na szansę? I tak oto znalazłam się w miejscu, gdzie jeszcze chwilę temu wgapiałam się w sufit nie wiedząc, czy lektura bardziej zabolała, czy może dała mi więcej ciepła.

„Ukochane równanie profesora“ to opowieść o trójce osób. Staruszku, który choć matematycznie genialny, od lat nie jest w stanie zapamiętać dnia poprzedniego. Pomocy domowej, która na rzecz samotnego wychowywania syna poukładała całe swoje życie. Chłopcu, który wykazuje zaskakującą dojrzałość, a jednocześnie jest po prostu dzieckiem. Ich losy splata ze sobą silna relacja, gdzie bliskość leczy samotność i odmienia codzienność. Brzmi to ciepło, miło, wręcz przyjemnie, ale wkrada się między to gorycz. Zapomnienie niesie w sobie ból, samotność nigdy nie znika całkowicie, codzienność przynosi kolejne wyzwania. Szala życie przechyla się to w jedną, to w drugą stronę, a czytelnik wraz z bohaterami dąży do nieuchronnego.

Yōko Ogawa pisze na tyle zgrabnie, z na tyle dużą dojrzałością, że powieść ta wzbudziła we mnie jeszcze większą ciekawość jej prozą. Biorąc pod uwagę, jak bawi się detalami, kolejami życia oraz emocjami — wróżę nam piękną relację. Na ten moment jestem oczarowana.

przekł. Anna Horikoshi