Tysiąc mil samotności

**PATRONAT MEDIALNY**
Odbierając wiadomość od szefowej wydawnictwa z fragmentami tekstu i zapytaniem o patronat nad tą książką, przeczuwałam, że będzie to coś wyjątkowego i coś, co pokaże zupełnie inny wymiar podróżowania. Nie pomyliłam się, i dzięki temu trzymam dziś w dłoniach wyjątkową książkę, która udowadnia, jak ważne jest życie w zgodzie ze sobą, swoimi marzeniami i pragnieniami... Uwielbiam czytać książki podróżnicze. Są one dla mnie swoistym oknem na świat i dzięki nim mogę choć trochę poznać mentalność, kulturę i obyczaje innych narodowości, "zwiedzić" zabytki, wyobrazić sobie smak, barwę i zapach, poznać kulturę i obyczajność danego kraju. W przypadku "Tysiąca mil samotności" dostajemy całe kompendium wiedzy o świecie i jego mieszkańcach. Przy okazji mogę podziwiać odwagę Autorki, która niejednokrotnie organizuje sobie podróże sama od A do Z, zastanawiam się, czy ja znalazłabym w sobie tyle siły i odwagi, by wyruszyć w tak długą i bądź co bądź czasami nieobliczalną, ale piękną i zaskakującą podróż. Jestem totalnie zakochana w tej książce, w tym jak autorka prowadzi czytelnika przez jej karty, jak pokazuje to co kocha, jak godzi się ze zmianami i podejmuje się kolejnych wyzwań. Chcę więcej i więcej...
"Tysiąc mil samotności" to niechronologiczny zbiór luźnych zapisków z podróży po Europie, części Azji, Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie. Autorka opowiada o swej spontaniczności w podejmowaniu decyzji, o wyjazdach przepełnionymi emocjami i doznaniami, o z...

Zacznę dziś od pytania. Czy lubicie podróżować? Czy, kiedy jest ku temu okazja, pakujecie się i wyruszacie w drogę? A może jesteście domatorami i wolicie spędzać czas w domu? A pytam Was o to dlatego, że prezentowana przeze mnie książka dotyczy właśnie podróży. Jeśli jesteście zainteresowani, to serdecznie zapraszam Was do zapoznania się z moimi wrażeniami z lektury.

Zacznę może od tego, że strrrrrasznie Autorce zazdroszczę. Czego? No właśnie możliwości podróży! Ja tak samo jak Autorka kocham wszelkiego rodzaju wyjazdy. Jednak różni też nas sporo. Dla mnie wyjazd musi być zorganizowany i zaplanowany. Kocham zwiedzać i w każdym kraju czy mieście, muszę zobaczyć to, co jest w danym miejscu do oglądania. Pani Paulina zaś zupełnie odwrotnie. Kocha samotne, spontaniczne wojaże. Bez stresu, bez żadnego planu. Jeździ i chodzi zawsze tam, gdzie poniosą ją nogi. Chłonie odwiedzane miejsca i spędzone tam chwile całą sobą. Jeśli jakieś miejsce przypadnie jej do gustu, zatrzymuje się w nim na dłużej. Dla niej pojęcie czasu czy plan dnia praktycznie nie istnieje. Ma określone jakieś ramy czasowe, w jakim musi spiąć cały swój wyjazd, jednak to tyle. Poza tym całkowita wolność i swoboda. Widać, że podróże zarówno samotne jak i ze swoją córką dają jej ogromną satysfakcję. Ma możliwość zobaczenia miejsc, w których jeszcze nie była. Z przyjemnością powraca do tych już znanych, w których za każdym razem odkrywa coś nowego. Autorka jest przykładem typowego nomada. Nie ma swojego st...