Tysiąc imion

 Do przeczytania tej książki zachęciły mnie jej częste porównania do "Trylogii Magów Prochowych". Niestety, porównania mocno na wyrost, bo niewiele mają wspólnego.
 
 Na rubieżach trwa bunt. Vordanajowie bronią się jeszcze tylko w jednym nadmorskim miejscu, którego nawet przy olbrzymiej dawce dobrej woli nie można nazwać fortem. Wydaje się, że ów kraniec świata też będą musieli opuścić - nie, żeby tego z radością nie oczekiwali. Jednak pojawienie się nowego dowódcy wiele zmienia.
 
 Wydarzenia opisane są głównie z perspektywy dwójki postaci - Marcusa i Winter. O ile rozdziały pierwszego czytało mi się w miarę dobrze, to z rozdziałami Winter niekiedy musiałam się nieźle pomęczyć. Cóż, trudno się czyta fragmenty postaci, której się nie lubi. Nie pomagały też przydługie opisy, w które książka obfituje. Szczególnie straciły na tym opisy walk - zwykle lubię je czytać, ale tu bywały nużące. Zamiast wdawać się w szczególiki, moim zdaniem autor powinien nieco bardziej przybliżyć nam Khandar i jego mieszkańców, o których tak naprawdę wiadomo niewiele. Jak na mój gust jest też trochę zbyt mało magii.
 
 Książka dobra, ale do kanonu lektur obowiązkowych bym jej nie włączyła. Ciężko mi się oprzeć wrażeniu, że "Tysiąc imion" to taki przydługi wstęp do czegoś ciekawszego. Na razie jednak nie mam ochoty poznać ciągu dalszego.