Tylko jedna szansa

Zupełnie niepotrzebnie nabrałam dystansu do tej książki po przeczytaniu kilku recenzji. Niepotrzebnie. Zupełnie niepotrzebnie. Dla mnie ta historia nie jest ani nudna, ani przegadana, ani nieciekawa. Ok, jestem w stanie zrozumieć wszelkie wybuchy wściekłości skierowane do bohatera. To typowy bohater do „nielubienia”. Bohater, przy którym większość osób zaciska zęby i wścieka się, kręci głową z niedowierzaniem i zastanawia się, jak można być tak głupim i mądrym jednocześnie.
Ale nawet jego zafiksowanie na poprzedniej kobiecie, brak opanowania, szaleństwo emocjonalne, to wszystko sprawia, że czytelnik wkracza w świat zachwiania i rozdarcia faceta, który niemal z definicji powinien być twardy ja skała. A tutaj ma do czynienia z dorosłym facetem, który musi przejść całkiem długą drogę, aby wyprostować swoje życie, swoją przeszłość, aby teraźniejszość przyniosła szczęście i radość u boku ukochanej kobiety. Autorka dobrze radzi sobie z tworzeniem bohaterów i choć osobiście uważam, że tyle stron jak na romans (bo jakby nie patrzeć to jest romans) to nazbyt wiele, to jej postaci są wielowymiarowe i trudno zarzucić im schematyczność. Tworzone są konsekwentnie.
Druga para, podobnie jak w dwóch poprzednich częściach, wypada bardzo dobrze. Kontrastowo, ale sympatycznie i z zaciekawieniem. Oni są inni, ale ciekawi siebie, zafascynowani sobą i choć pochodzą niemal z dwóch różnych światów, to czytelnik nabiera przekonania, że też uda im się stworzyć coś trwalszego niż jednorazowy ...

Zdecydowanie najsłabsza część serii. Romans czy nie, ale bohaterowie zachowywali się jak głupiutkie nastolatki, a nie dorośli, rozsądni ludzie. Przemęczyłam ten tom, przegadany, rozmemłany, dziecinny. Były komandos, najemnik, a naiwny jak dziecko... Reporterka, twarda i bezkompromisowa, a głupia jak koza... Oczekiwałam czegoś zdecydowanie na wyższym poziomie.