Twarzyczka

O tej autorce usłyszałam, jak wszyscy, w związku z kontynuacją serii o Herkulesie Poirot. Według mnie pomyśle nietrafionym, ale nie o tym mowa.
Nazywa się to 'kryminał psychologiczny'. Jest to fabuła o młodej matce, która wróciwszy do domu stwierdza, że niemowlę w łóżeczku to nie jest jej dziecko. Wzbudza tym burzę w domu. A ten dom to mąż, z tych bogatych i dostających wszystko w życiu, teściowa, wtrącająca się w e wszystko i syn męża z poprzedniego małżeństwa. No ten chłopiec przynajmniej się nie wtrąca. Pojawia się oczywiście ślamazarny i niedoceniony policjant i nieodkochana pani sierżant oraz ich krzyczący szef, komisarz.
Jako intryga policyjno-kryminalna książka jest kiepściutka. Już na początku domyśliłam się całości. Powiem więcej, cały wątek policyjny był jakiś kiepski.
Za to książka trzyma napięcie jeśli chodzi o emocje i bohaterów. W tym ta powieść jest dobra. W zasadzie całą książkę czytałam jak na szpilkach pełna odrazy do psychopatycznego męża, do miłej teściowej, polubiłam panią sierżant i policjanta. Mnie się ta książka nie spodobała, bo odrzuca mnie od powieści o wrednych manipulantach, ale polecam miłośnikom dramatów rodzinnych.

PODRÓŻ HYBRYDĄ

Tak się złożyło, zupełnie przypadkiem, że przeczytałam, jedną po drugiej dwie powieści o porwaniach dzieci. I wrażenie mam takie, jakbym się z trabanta przesiadła na hybrydową toyotę. „Zaginięciem” Mroza, owszem, da się jakoś odbyć tę podróż, ale żeby mieć satysfakcję z dotarcia do celu i naprawdę cieszyć się z jazdy, trzeba przeczytać „Buźkę”.

 

Wydawać by się mogło, że z tematu uprowadzeń dzieci trudno wycisnąć coś nowego, a jednak, okazuje się, że jeśli tylko autor uruchomi wyobraźnię - można.

 

Sophie Hannah prowadzi narrację dwutorowo – z punktu widzenia detektywów i matki, która utraciła dziecko, dzięki temu przez cały czas udaje jej się utrzymywać nas w napięciu. Co chwila podrzucane nam są nowe, wiarygodne tropy i dopiero na końcu wyjaśnia się, że niektóre z nich były całkowicie błędne. Konstrukcja jest nienagannie przemyślana, postaci prawdziwe psychologicznie, ich motywy działania przekonujące, pointa nie tylko satysfakcjonuje, ale i daje do myślenia. 

 

Słowem – nic tylko czytać. Najlepiej zamiast „Zaginięcia”. No chyba, że jesteście zagorzałymi fanami Remigiusza Mroza. Na to nie ma lekarstwa.