Tohańska branka

Tohańska branka jest opowieścią fantasy stylizowaną na baśń. Można w niej zaobserwować typową dla baśni walkę dobra ze złem, życie w zgodzie z wierzeniami i prawem, które rządzi relacjami międzyludzkimi oraz losami bohaterów. Główna bohaterka, Odylia musi stawić czoła przeznaczeniu, chociaż wcale jej się ono nie podoba. Wszelkie próby ucieczki, złamania prawa, czy życia po swojemu, kończą się niepowodzeniem. W rezultacie Tohańska branka jest opowieścią o cierpieniu młodej dziewczyny, a sprawcami bólu są najbliższe osoby: najpierw ojciec, później brat, przyjaciele, a na końcu - mężczyzna, którego obdarzyła miłością. W powieści pojawia się też konieczność dokonywania wyborów. Bohaterowie sami tworzą swój świat, decydują o losach. Jedna decyzja może zmienić wszystko, wywrócić akcję do góry nogami, nadać wydarzeniom inny bieg. Jest to zatem opowieść o dojrzewaniu do odpowiedzialności za losy swoje i innych ludzi. Na oczach czytelnika młoda, po dziecięcemu naiwna bohaterka staje się dzielną kobietą, gotową wziąć na barki odpowiedzialność za życie najbliższych oraz narodu, którego jest przedstawicielką. Procesowi towarzyszą oczywiście łzy, bunt, chwile słabości, czy zawahania, ale to sprawia, że postać jest wiarygodna, prawdziwa, ludzka. W wypełnionym rozczarowaniami świecie bohaterki jest jednak miejsce na wartości ponadczasowe - przyjaźń i miłość. One odnoszą ostateczne zwycięstwo, przynosząc ulgę zmęczonej psychicznie Odylii. Cóż takiego jest w Tohańskiej brance, co odróżnia ją od pozostałych opowieści fantasy? Przede wszystkim prawdziwość uczuć, łez i radości. Powieść z założenia miała być opowieścią o bólu, nie ma w niej jednak nachalnego bestialstwa, krwawych egzekucji, ani lejącej się strumieniami krwi. Są łzy, krzyki rozpaczy, nawet sińce i fizycznie zadane rany, ale nie zostaje przekroczony próg okrucieństwa. Moim celem było zmuszenie czytelnika do czucia z bohaterami, wejścia w ich psychikę, przeniesienia się do wymyślonego przeze mnie świata i odnalezienia w nim siebie. A co z magią? Czary, zjawiska nadprzyrodzone, zaklęcia... to już było. Nie zmierzam powielać cudzych, choćby najlepszych wzorców. Magia jest głównie w świecie przedstawionym, obyczajowości ludzi, relacjach między bohaterami. Nie odmówiłam sobie jednak przyjemności wprowadzenia magicznego przedmiotu, ale zawdzięcza on moc bardzo przyziemnemu uczuciu - miłości. Bo miłość i przyjaźń same w sobie są zjawiskami magicznymi, których nigdy nikt nie wyjaśnił.