Opinia na temat książki To hate Adam Connor

Męskie postacie samotnie wychowujące dziecko już na starcie mają u mnie +50 w rankingu na książkowego męża.

W przypadku "To Hate Adam Connor" należy jeszcze doliczyć dodatkowe punkty za stawianie dobra potomka na pierwszym miejscu, walkę o niego, i oczywiście za nienaganny wygląd (a jakże inaczej, męski bohater biorący udział w zawodach musi być 10/10).

Tytułowy Adam jest postacią, która w prawdziwym świecie nie ma racji bytu, jest zbyt wyidealizowany. Czy przeszkadzało mi to w lekturze? Totalnie nie. Miłość do syna nie jest jedyną, która występuje w jego życiu, bo dość szybko dołączy do niej uczucie w stronę sąsiadki - stalkerki: Lucy.

Motyw z nienawiści do miłości wyszedł autorce MISTRZOWSKO! Początkowa fascynacja ekspresowo przerodziła się w nienawiść, a później krok po kroku zmieniała się w cieplejsze uczucia.

Relacja między bohaterami rozwijała się powoli, a ja zdecydowanie taki rozwój wydarzeń kocham. Bohaterowie mieli czas na poznawanie siebie, wymienianie zabawnych dialogów, czy też spędzanie czasu we trójkę (co z resztą każdemu się podobało).

Muszę zwrócić uwagę na postacie poboczne: z jednej strony mamy przyjaciół Lucy: wspaniałych ludzi, będących dla niej oparciem, niemal rodziną, dla kontrastu jej babcię, którą odebrałam jako okropną osobę.

Przeszłość Adama również nie należała do kolorowych, i tym że mimo przeciwności wyrósł na świetnego mężczyznę również zaskarbił sobie część mojego serca.

Więcej wam nie zdradzę, przekonajcie się sami. Ze swojej strony polecam wam ten tytuł, "wszedł" idealnie po kilku dniach przerwy świątecznej od czytania 🤭