The Story of Doctor Dolittle / Doktor Dolittle (z podręcznym słownikiem angielsko-polskim)

Pamięć to jednak zabawna i nieco zawodna rzecz, wydawało mi się, że to była jedna z cięższych szkolnych lektur, a okazuje się, że nie do końca ;) Pinokio i psychopatka Kasia - to dopiero są okropieństwa. Po zastanowieniu doszłam do wniosku, że poległam na którejś kolejnej książce o doktorze Dolittle i stąd się wzięły moje złe wspomnienia.

Przygody doktora Dolittle i jego zwierzęcej gromadki były całkiem ciekawe i pouczające. Już sam pomysł na nauczenie się zwierzęcej mowy, która przyda się żeby pomagać naszym futrzastym (i nie tylko) przyjaciołom, to całkiem dobry temat na książkę dla dzieciaków. Od najmłodszych lat przejawiałam słabość do zwierząt wszelakiej maści i planowałam zostać weterynarzem, więc postać doktora Dolittle przypadła mi do gustu. Jako dorosła osoba nie podzielam (niestety, nad czym ubolewam) jego beztroskiego podejścia do życia, a sprawa wybielania czarnoskórego księcia w książce dla dzieci wydaje mi się odrobinę niestosowna, ale jako dziecko zupełnie tego nie zauważałam.

 Jak co wieczór siadamy z dzieckiem do czytania i wspólnie przeżywamy przygody wzajemnie badając reakcje współtowarzysza. Rozdział po rozdziale. Aż mija książeczka. Jestem zdumiony, że za pomocą prostych słów dzieci mogą otrzymać prosty komunikat, że warto pomagać zwierzętom (ucząc się, co ich boli) oraz ludziom (jest taka scena, kiedy Dolittle ratuje korsarza przed pożarciem przez rekiny). Pięknie uczy, żeby nie wyżywać się na innych, nie odgryzać, tylko dlatego, że dzieje się nam krzywda - autor wie, że czasem niesprawiedliwie oskarżamy bliźnich o coś, na co nie mieli wpływu. Główna oś fabularna skupia się na wyjeździe do Afryki, by tam udzielić ,,lekarskiej'' wizyty małpom pogrążonym w chorobie.

Dobrotliwy Jan Dolittle to poczciwy dżentelmen - postać wykuta nieco z szablonu, ale jakże szlachetna dla pociech. Ów znawca zwierzęcych potrzeb rozumie świat według filozofii Ericha Fromma, która nastawia się na to, by przede wszystkim być, a nie mieć. Pomaga, bo chce pomagać, a pieniądze są tylko po to, by mogły pomóc w opiece nad stadem. Nie ma zwierzęcia, które jest wpychane na siłę, nawet kulawy koń w stajni jest ważną częścią małego społeczeństwa pana Dolittle. Polubiłem prosię Geb-Geb, które jest wiecznie głodne, zapłakanego krokodyla, którego ludzie się boją, Polinezję, która okazuje się najmądrzejszym ptakiem pod słońcem, a przynajmniej chytrze prześciga ludzki intelekt. Sporo tu niuansów, które tłumaczyłem dziecku na bieżąco - myślę, że zrozumie lekcję płyną...

Niespieszna wieczorna lektura, dostarczyła nam mnóstwa pozytywnych emocji. Doktor Dolittle to wielki uczony i przyjaciel zwierząt. Dzięki papudze Polinezji uczy się ich języka, następnie porzuca praktykę lekarską i wraz ze swoimi zwierzętami wyrusza w pełną przygód podróż do Afryki, by pomóc chorym małpkom. Nie ma tu przemocy i agresji. Są za to ciekawe przygody i mądre przesłanie, że każda żywa istota zasługuje na szacunek i dobre traktowanie.

Bardzo przyjemna książka dla dzieci. Jedna z tych lepszych, które czytano mi w dzieciństwie. Co ciekawe, zupełnie nic z niej nie pamiętałam, ale tak to jest, kiedy dawno temu czytali mi coś rodzice.