The Lies of Locke Lamora

Niecni Dżentelmeni - czy można wymyślić lepszą nazwę na gang złodziei? No chyba nie 😊

Chłop namawiał mnie od dawna na ten tytuł i w końcu się zabrałam za lekturę. Tak mnie nakręcił, że spodziewałam się cudów i trochę się przeliczyłam, co nie znaczy, że książka była zła. Powiedziałabym nawet, że to bardzo dobra powieść, ale czegoś mi zbrakło. Konkretnie jakiegoś połączenia z przeszłością Lamory, zaskoczenia z tym związanego. Właściwie można powiedzieć, że jest to z mojej strony trochę czepialstwo, bo tak obiektywnie, to trudno tutaj cokolwiek autorowi zarzucić. Była przygoda, były relacje międzyludzkie, był ciekawy świat, był główny bohater, który nie jest chodzącym ideałem, a przy tym jest piekielnie dobry w swoim fachu. Czyli co? Czyli mi się podobało, tylko się czepiam niepotrzebnie jednak😉 Na pewno przeczytam kolejne tomy. Tym bardziej, że jest jeden aspekt tej historii, który nieziemsko mnie ciekawi.

Po przeczytaniu tej powieści raz jeszcze, stwierdzam, że jest świetna. Tym razem bardziej mnie wciągnęła, bo zdążyłam przyzwyczaić się do historii opowiadanych z dużą ilością retrospekcji/nie po kolei (patrz: oglądam nałogowo serial Westworld - swoją drogą polecam, bo jest znakomity).
Locke Lamora, tudzież człowiek o nazwisku złożonym z pięciu sylab (nie dowiemy się chyba nigdy, jakich, może w 4. części jest coś wspomniane, ale jeszcze jej nie czytałam), złodziej, świetny aktor i kłamca. W prawdziwym życiu nie chciałabym zadawać się z takim kłamcą, ale w książce bardzo go polubiłam. Scott Lynch potrafi kreować postacie wielowymiarowe, barwne. Autor sprawia, że rozstanie z Lockiem i Jeanem jest bardzo trudne, ponieważ czytelnik zaczyna mieć do nich sentyment, niczym do przyjaciół.
Co do fabuły - uwielbiam przekręty głównych bohaterów i ciągłe problemy, które muszą rozwiązywać na swojej drodze. Świetnie bawię się czytając o przygodach Niecnych Dżentelmenów. Nie mogę doczekać się przeczytania mojej ulubionej - drugiej - części.
Bardzo polecam cały cykl!