Teoria popytu na samoubezpieczenie

Samoubezpieczenie jest narzędziem zarządzania ryzykiem które redukuje ewentualną szkodę w zależności od poniesionych kosztów. Przykładami samoubezpieczenia są zakup gaśnicy przeciwpożarowej, sejfu, wynajęcie prawnika lub biura detektywistycznego, w sferze strat niematerialnych zaś jest to zakup dodatkowego prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, kupno kasku przez rowerzystę, instalacja poduszek powietrznych w samochodzie itp. Niniejsza praca zawiera kompletny stan obecnej wiedzy na temat tego instrumentu zarządzania ryzykiem. Pierwsza część jest poświęcona samoubezpieczeniu majątkowemu, zaś druga ? zdrowotnemu. Część pierwsza zawiera wyniki m. in. na temat efektu wzrostu awersji do ryzyka, efektu dochodowego i wpływu ryzyka w tle na samoubezpieczenie. Najważniejszym wynikiem tej części jest twierdzenie podające warunk, w których samoubezpieczenie stanowi substytut ubezpieczenia majątkowego lub dobro względem niego komplementarne. W części drugiej analizowane są determinanty popytu na samoubezpieczenie przeciwko utracie zdrowia, tak w modelu statycznym, jak i dynamicznym. Badane są też interakcje popytu na dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne z parametrami opisującymi powszechny system zdrowotny w modelu ubezpieczeń suplementarnych oraz komplementarnych. Podane są teoretyczne implikacje rozwoju rynku dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych spowodowane wprowadzeniem każdego z tych systemów; wykazane zostało, że większe szanse rozwoju ma system komplementarnych ubezpieczeń zdrowotnych.