Tam gdzie wyją szakale

Przyznam, że trudno mi się tę książkę czytało, i nie chodzi o to, że to opowiadania, za którymi zwykle nie przepadam. Pod tym względem zbiór układa się w całość, miejsce akcji to zazwyczaj kibuc, czas – młode państwo Izrael. Wszystkie opowiadania to kameralne dramaty. Niełatwo jednak odgadnąć ich sens, jakby się urywały, zanim dotrą do puenty.

Najczęściej opierają się na konfrontacji pomiędzy kimś ważnym i/lub popularnym - np. lokalnym działaczem, liderem, bohaterem nieomal, a kimś z cienia, kimś niedoskonałym, świadomie lub nieświadomie wydobywającym na jaw słabe strony „bohatera”. Pomiędzy nimi pojawia się jeszcze wszechwiedzący narrator, wypowiadający się w imieniu „nas”. „My” to zbiorowość jednomyślna, zwarta i dzielna. Czasem jakby niechcący, na wpół ironicznie wymsknie się narratorowi, że też nie jest doskonała: „Jeśli chodzi o wyrządzane na polach szkody, trzeba przyznać, że nigdy nie złapaliśmy żadnego koczownika na gorącym uczynku. (…) Nie należymy do ludzi, którzy puszczają takie rzeczy płazem. (…) Przyzwoitość powstrzymuje mnie przed rozważaniem w szczegółach pewnych wyizolowanych i wyjątkowych aktów odwetu, dokonanych przez kilku młokosów, których cierpliwość się wyczerpała, takich jak na przykład kradzież bydła z ich obozu, ukamienowanie chłopca koczowników czy też bezsensowne pobicie jednego z pasterzy. Na obronę sprawców ostatniego z wymienionych czynów muszę wyraźnie powiedzieć, iż pasterz, o którym mowa, miał denerwująco przebiegłą t...

O ile autobiografią byłam zachwycona, to już tymi opowiadaniami nie. Wcześniej czytałam Oza 'Sceny z życia wiejskiego' i wówczas nie byłam do końca przekonana do tej twórczości. Zauważyłam kunszt, talent, ale coś mi nie pasowało. Teraz, gdy już znam życie autora, jego osobę, jego demony, to rozumiem, dlaczego ta twórczość jest tak obsesyjnie smutna. Rozumiem też biegłość w języku. Dlatego dałam tej książce aż 6 gwiazdek. Ale mówiąc prawdę, to te opowiadania były dla mnie tak przeraźliwie nudne, że wytrzymałam tylko do połowy:
'Koczownik i żmija'
'Nim przyszedł jego czas'
'Klasztor trapistów'
'Dziwny ogień' - te przeczytałam całe,
resztę już przekartkowałam:
'Wydrążony kamień'
'Na tej przeklętej ziemi'.

Przed przeczytaniem autobiografii myślałabym, że to dziwne teksty, świat i postacie niedokończone, bez przyczyny i skutku, całe ogarnięte bezcelowością. Po poznaniu autobiografii Oza rozumiem, dlaczego on tak pisał. W autobiografii napisał, że jako chłopiec chciał zostać książką. W dorosłym życiu w książkach odzwierciedlał swoje demony. I prawdę mówiąc dziwię się, że z takimi przerażającymi obsesjami on jako człowiek żył i 'owocował'. Mnie ten świat przeraził, ten smutek, ta beznadzieja.
Opowiadania są nastrojowe i symboliczne. Ale mnie to nie dziwi, bo to debiut autora, a z autobiografii wiem, że powieści europejskie z początku XX wieku czytała jego matka. Stąd ten symbolizm, ta przyroda, znaki itd. Wszystkie te opowiadania są prze...