Sceny z życia wiejskiego

Już od jakiegoś czasu zaplanowałam zapoznanie się z książkami Amosa Osa, o którym wysłuchałam, że ma być kandydatem do Nobla.
Wybrałam 'Sceny z życia wiejskiego' na początek, bo gdzieś wyczytałam, że to autobiograficzna książka. Okazało się, że tak nie jest, a ja pozostałam niespełniona czytelniczo.
Powinnam była się zachwycić książką, bo zazwyczaj odpowiadają mi pesymistyczno-refleksyjne książki, ale tym razem nie zachwyciłam się niestety. Doceniam warsztat pisarski, doskonałe operowanie słowem, ale i tak całość mi nie odpowiadała. Może przez tę formę opowiadań, w których każde życie nie zostało dokończone. Szczytem złośliwości wobec czytelnika było zostawienie tego faceta w piwnicy. A ja się potem zastanawiałam, czy to on w innym opowiadaniu kopał, czy nie on.
Dla porządku dodam, iż wszystkie opowiadania rozgrywają się w jednej wiosce Tel Ilian na Wyżynie Manossesa. Wszystkie postacie są troszkę samotne, przeżywają jakieś niespełnienie, wynikające z jakiegoś braku w życiu rodzinnym. Ich czekanie jest czekaniem na nic, takim jakby z Becketta. Każda forma miłości rozbuja się o tę właśnie pustkę w środku. A pozornie postacie te powinny być szczęśliwe, bo wiodą ustabilizowane życie, mają dobrą pracę albo stałe źródło dochodów. Nawet ten pośrednik nieruchomości niby pewny siebie, taki tym, który działa, a nie roztkliwia się, nagle odkrywa w sobie coś smutnego.
Ale i tak opowiadania te pozostawiły we mnie jakieś niedokończenie. Poza tym taka doza pesymizmu ni...