Tajemnica księcia

Podoba mi się okładka książki: Kompozycja mocnych, głębokich kolorów soczystego niebieskiego i intensywnej żółci. "Oto ja! Weź mnie!" krzyczy z daleka. Wzięłam.
Bez większego przekonania, przyznaję. Trochę żałuję, ale nie do końca. McPhee jako pisarka jest dość nierówna, więc trudno przewidzieć co wymyśli. Nie inaczej było i tym razem. Romans nie porywa, ale przez większą część czyta się dobrze.
I gdy oswoiłam się już z myślą, że choć nie nadzwyczajna, "Tajemnica księcia" jest całkiem przyzwoitym poczytadłem - McPhee popchnęła swoją heroinę w nowy, wyższy poziom skretynienia, po którym odechciało mi się lektury w ogóle. Wygląda na to, że całkowicie odzwyczaiłam się od schematu "wspaniały on/głupawa ona".
Rozumiem, że pod szantażem każdy by się ugiął, ale pomyślał też o jakimś sposobie obrony. Odniosłam wrażenie, że Arabella jest tak samo durna jak te kilka lat wcześniej, z tym, że teraz ma rodzinę na utrzymaniu. Złota z niej dusza lecz naiwna i o malutkim rozumku. W tym miejscu oddaję honor księciu, który zręcznie wykręcił kota ogonem i uratował siebie oraz swoją heterę nie podnosząc głosu. Ba! Nawet nie wstając zza biurka. Wolałabym jednak, żeby bohaterka choćby udawała, że ma jakiś charakter.
Nie odmawiam "Tajemnicy księcia" zalet. Może się podobać. Jeśli przymknąć oczy, istnieje opcja, że nim poleci w kąt, będzie miłym książkowym dodatkiem do wieczoru.
To tylko mnie nie przypadła ona do gustu.