Szkatułka z motylem

Przepiękna powieść...Bardzo dobrze mi się ją czytało... Świetnie pokazane jest to, że w życiu nie należy się poddawać , nie można być tchórzem...Polecam

Mała Federica dzieciństwo spędziła na egzotycznym wybrzeżu Chile w oczekiwaniu na powroty ojca, który w domu był rzadkim gościem . Bardziej niż życie rodzinne pociągało go odkrywanie odległych zakątków świata. Z każdej podróży wracał z prezentami, które stawały się talizmanami na kolejne miesiące tęsknoty . Pewnego dnia Federica otrzymuje drewnianą szkatułką. Prezent ten miał towarzyszyć będzie dziewczynie przez całe życie. Szkatułka, z zewnątrz mało atrakcyjna, kryła w środku najpiękniejszą rzecz, jaką dziewczynka widziała. Całe wnętrze wyłożone było kamykami mieniącymi się wszystkimi kolorami. Na dnie drżały skrzydła motyla, które przy każdej zmianie położenia zmieniały swoją barwę. Szkatułka staje się powiernikiem bohaterki, gdy ojciec zniknie na zawsze, gdy matka odsunie się od córki i gdy dorosła już Federica będzie uciekać przed prawdziwym uczuciem w ramiona innego mężczyzny. Powieść Santy Montefiore bliska jest "powieści dla pań" , ale jest to również powieść o potrzebie uczuć i akceptacji, o odwiecznym szukaniu miłości i swego miejsca na ziemi. Muszę przyznać , że czytałam ciekawsze powieści Santy Montefiore , ale tą również mogę szczerze polecić . Zresztą czy istnieją książki , które nie są warte przeczytania ? :-) Ocena 4/6

Bardzo się zawiodłam tą książką. Koleżanka poradziła mi bym nie zaczynała od drzewa Ombu, bo jest najlepsza i resztę będzie trudno czytać. Zaczęłam więc od "Ostatniej podróży Valentiny" i byłam oczarowana. Z wielkim apetytem sięgnęłam po szkatułkę, czytałam i czytałam i czekałam, aż się coś zacznie dziać, a tu nic. Takie tam pitu pitu, roztkliwianie i banalne rozterki. Dobrze, że się nie zniechęciłam do autorki, bo kolejną książkę "Jaskółkę i kolibra" już zdecydowanie przyjemniej się czytało:) Szkatułki nie polecam!

Najwspanialsza książka, póki co - moja ulubiona.Boskie opisy, słownictwo. Cudowni bohaterowie, a w szczególności Federica.Zakończenie pozostawia mały niedosyt, jednak czyta się naprawdę miło.Książka gruba, na wiele godzin. Godziny jednak nie będę marnotrawione.Gorrrąco polecam.

Podobała mi się:) Polecam, przyjemnie się czytało:)

Na początek muszę się pożalić. Niestety, nie mogę ocenić książki na więcej niż cztery gwiazdki. Sięgałam po nią w nadziei, że wywoła we mnie podobne emocje do tych, jakie przeżywałam po lekturze "Spotkajmy się pod drzewem ombu" autorstwa tej pani. Do tej powieści nie mam ochoty już wracać po raz drugi. Zacznę od początku. Pozycja jest dość gruba (prawie 600 stron), co z początku może zniechęcać. W fabułę wchodzi się gładko, strony niemalże się połyka - tutaj ukłon w stronę autorki za lekkie i naprawdę przyjemne pióro. I na tym chyba kończą się pochwały z mojej strony. Postacie są płaskie. Czytając o nich, nie "odkrywałam" ich osobowości - wszystko podane jak na talerzu. Gdyby to było możliwe, autorka z góry streściła by czytelnikowi dalsze losy każdego z nich. To niestety nie działa na plus. Po drugie, miałam nieprzyjemne wrażenie, że pani Montefiore stara się zamieścić w książce jak najwięcej morałów, życiowych prawd. Kilka utartych złotych myśli podanych w cukierkowej otoczce. Akcja gna jak szalona, losy bohaterów przeplatają się, rozchodzą, schodzą - każda strona przynosi w tej kwestii coś nowego. Troszkę za duże tempo, jak dla mnie. Zdrada, problem homoseksualizmu, pierwsza miłość, przyjaźń, tragedia, śmierć, przebaczenie - wszystko to potraktowane jest zbyt płytko, a każdy epizod kończy się morałem wypowiedzianym przez którąś z postaci. Po stu stronach zaczyna to nieco irytować, po dwustu - męczyć, po trzystu doprawdy zniechęca i trzeba dużo silnej woli żeby dobrnąć do k...