Święty i diabeł : życie świętego Jan Vianneya, proboszcza z Ars

Po raz pierwszy spotkałam się z pisarstwem Wilhelma Hunermanna czytając jego świetną biografię świętego belgijskiego, Damiana De Veuster. Książka, którą zresztą szczerze polecam, nosi tytuł "Ojciec Damian". Świetlana postać, człowiek, który poświęcił swoje życie trędowatym mieszkając z nimi przez dziesięć lat na wyspie. A jego fabularyzowana biografia równie wciągająca jak ta, Jana Marii Vianneya .

Sama postać Jana Marii Vianney, słynnego proboszcza z Ars oczywiście nie była mi obca, ale wiedziałam o nim w zasadzie tylko tyle, że był spowiednikiem, do którego ciągły tłumy z Francji. Dopiero teraz, po poznaniu tego zbeletryzowanego jego żywota wiem kim był naprawdę. Jaką wyboistą drogę przeszedł ten prosty, pokorny wieśniak, ile musiał znieść, jak ogromna cechowała go wytrwałość w dążeniu do celu, którym było kapłaństwo rozumiane przez niego jako służba Bogu i ludziom. Jak rozumiał swoją misję w tym jakże trudnym czasie dla kościoła we Francji, misję prowadzeniu swych parafian do Boga.

Tym razem nie czytałam, lecz słuchałam na YT audiobook pozostając pod wielkim urokiem tego zwykłego człowieka a niezwykłego kapłana, którego życie i nauczanie zgodne z Ewangelią daje świadectwo, że bez ortodoksji w życiu religijnym niestety stajemy się, Ci którzy mienimy się być katolikami, chorągiewkami na wietrze.

Połowę książki wysłuchałam, a resztę przeczytałam. Przyznam się, że w połowie miałam zamiar porzucić lekturę, aż tak historia wydała mi się nierealna. Miałam takie wrażenie, jakie nieraz ma się czytając romans, że autor kreuje przed czytelnikiem rzeczywistość odległą o lata świetlne od życia. Natłok żywności, ubrań w naszej Europie sprawia, że czytanie o człowieku, który żywił się ziemniakami i oddawał ostatnie portki biednym sprawia, że jest to historia z innego świata.
No ale przemogłam się, i końcówka była bardzo piękna. Chce się wierzyć, ze tacy ludzi istnieli, że wierzyli w Człowieka, w JEGO DOBRO.
Poza tym, tak jak w 'Dzienniczku św. Faustyny' urzekła mnie skromność postaci. Lubię czytać o takich ludziach, lubię takich ludzi, korzy zdarzają się naprawdę, i trzeba może więcej pokazywać takiej cechy, pomimo panującego kultu samouwielbienia i parcia do przodu.