Święta wojna oraz wojna sprawiedliwa

Wszyscy, którzy interesują się „dialogiem międzyreligijnym” z islamem, powinni przeczytać książkę Święta wojna oraz wojna sprawiedliwa z perspektywy chrześcijaństwa i islamu prof. Roberto de Mattei. Zwolennikom jego prowadzenia przyniesie ona obfity materiał do przemyśleń i da asumpt do zweryfikowania swoich wyobrażeń o „religii pokoju”; przeciwnikom dostarczy solidnych argumentów do dyskusji.
Nawet pobieżna lektura Koranu pozwala dostrzec znajdujące się w nim liczne sprzeczności, z których wiele odnosi się do sposobu postępowania wobec niemuzułmanów. I tak już w surze 2, wers 256, czytamy: „Nie ma przymusu w religii!”, z kolei w surze 9, wers 29, Allah nakazuje: „Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Boga i w dzień ostatni, którzy nie zakazują tego, co zakazał Bóg i jego posłaniec i nie poddają się religii prawdy – spośród tych, którym została dana księga – dopóki oni nie zapłacą daniny własną ręką i nie zostaną upokorzeni” (tłum. J. Bielawski). Żeby jakoś pogodzić przeciwstawne sobie fragmenty – których przecież w objawionej przez Boga „świętej księdze” w ogóle nie powinno być – w średniowieczu wypracowano doktrynę abrogacji (arab. naskh), czyli anulowania wersetów, zgodnie z którą prawda przekazana Mahometowi chronologicznie później (podczas działalności w Medynie) unieważnia wcześniejszą („objawioną” w Mekce). Doktryna abrogacji dobitnie pokazuje, że Allah nie jest związany własnym słowem, a swoje przesłanie dopasowuje do bieżącej sytuacji. Sura 9, z której pochodzi przywołany werset, jest chronologicznie ostatnia spośród 114 znajdujących się w Koranie i właśnie w niej znajdujemy najwięcej fragmentów dotyczących dżihadu – m.in. tzw. werset miecza.