Opinia na temat książki Światłoczułość

"Każdy człowiek jest swoją narracją, a żeby ją ułożyć, musi się nauczyć u źródła. Tylko jedno jest źródło narracji. Książki. Tylko tam się opowieść wije, tylko w nich poznasz, jak ją budować. A bez tego nie skonstruujesz ani siebie, ani nikogo innego w tobie."

Długo wpatrywałam się w kartkę, zanim udało mi się ubrać w słowa swoje odczucia. Wszystkie wydawały mi się niewystarczające, puste. Stwierdzenie, że to poruszająca historia, zdaje się zbyt ogólne, jakby nie oddawało jej prawdziwej głębi. Opisanie jej jako pięknej również nie przedstawi pełni jej wartości. Nawet to, że zanurzając się w tej opowieści, zapomniałam o całym świecie, wydaje się zbyt mało. Najlepiej samemu doświadczyć i ocenić. Autor przenosi nas „w czasy, gdy było więcej śmierci niż życia”, w których zanikła normalność, a każdy dzień to nieustanna walka o przetrwanie. Tak wiele tu smutku, tęsknoty, gorzkiej, dojmującej rzeczywistości. Na tym tle postaci Żerki i Witka, wyróżniają się wrażliwością i wciąż tlącym się płomieniem człowieczeństwa. Losy tej dwójki splotły się na krótko, lecz nierozerwalnie. Ich korespondencja jest prosta, pokrzepiająca, a zarazem głęboka: „nie znaliśmy uczuć, one jednak zaczynały poznawać nas”. To także piękne spojrzenie na literaturę, będące hołdem dla słowa pisanego. Audiobook w interpretacji Krzysztofa Gosztyły, Karoliny Gruszki i Antoniego Pawlickiego trafia prosto w serce, roztrzaskując go na wiele odłamków. Autor takim debiutem postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko i nie łatwo będzie ją przebić. Jestem jednak pewna, że z pewnością mu się to uda.