Opinia na temat książki Światłoczułość

Okładka (autorstwa Tomasza Majewskiego). Oczarowała mnie. Zahipnotyzowała...

A treść? Obawiałem się jej. Zlękniony sięgnąłem po nią. Nie chciałem zanieczyścić tych zapisanych przez autora myśli własnymi brudami codzienności.

Bałem się tego czytelniczego spotkania. Bo to nie ten czas, nie to miejsce... Chciałem uniknąć obśmiania.

Byłem, a jakby mnie nie było. Skryty za szybą doczesności. Zanurzony w samotnym niebycie. Przez nikogo nie dostrzeżony... jakby mnie tu w ogóle nie było.

A przecież byłem. Jestem. Siedzę tutaj i czytam. Zatapiam się w gęstej mazi wspomnień, jakie przede mną rozpościera autor. Zaprasza. Woła, chodź! Wejdź tutaj i pobądź z nami!

Pobyłem.
Z nimi.
Obok.

Karmiłem się słowem. Delektowałem się nim. Smakowałem. Po troszku. Małymi kęsami. By jak najdłużej czuć jego smak.

Płakałem.
Niedowierzałem.
Chciałem przestać istnieć.

Wędrowałem. Wąskimi ścieżkami ludzkiego życia. Wyprawiłem się w tę podróż wraz z moimi myślami. Odkrywałem. Ułamywałem małe kawałki tych żyć. Smakowałem. Doświadczałem. Uczyłem się być... by utkać swoją własną rzeczywistość.

Właściwie to uciekałem. Uciekałem przed życiem. Swoim życiem. Przed chaosem, który stał się moim przyjacielem. Od niepamięci, bo czasem lepiej nie pamiętać. Lecz nie wiedziałem o tym wcześniej. Dopiero teraz to zrozumiałem. Czytając tę książkę.

Skończyłem. Ten wspólny czas zakończył się zanim zdążył się zacząć. Pozostał smutek i tęsknota. Za słowem tutaj doświadczonym. I emocjami. Zostałem. Sam. Ze swoim życiem i tęsknotą. Ogołocony i zapłakany. I tak trwam. Jakby w innym istnieniu. Wszystko wokół ucichło. A ja nic nie pamiętałem...

Więcej słów nie potrzeba. Cicho szaaa...