Autor podejmuje niezwykle trudny temat słabości systemu socjalnego związanego z opieką nad bezdomnymi. Analizuje przyczyny niezrozumienia pomiędzy pracownikami instytucji odpowiedzialnych za pomoc bezdomnym a ich podopiecznymi. Formy i cele tej pomocy często różnią się od oczekiwań samych zainteresowanych, co prowadzi niejednokrotnie do niezadowolenia bezdomnych, marnotrawienia przez nich otrzymywanej pomocy, a czasami nawet do konfliktów i agresji wobec instytucji pomoc tę świadczących. Wzajemne niezrozumienie obu stron powoduje, że część osób dotkniętych bezdomnością rezygnuje z instytucjonalnej pomocy lub korzysta z niej tylko w ekstremalnych momentach. Autor posługując się autobiograficznego wywiadu narracyjnego stara się odtworzyć subiektywny obraz rzeczywistości społecznej osób dotkniętych bezdomnością. Uświadomienie sobie przez pracowników socjalnych ogromnych różnic w postrzeganiu rzeczywistości społecznej przez osoby dotknięte bezdomnością a resztą społeczeństwa z pewnością pomoże w wykonywanej przez nich pracy.