Świat miniony

Bardzo podobał mi się pomysł, wykonanie troszkę mniej, ale do przełknięcia.
Autor bardzo sugestywnie opisuje zapachy, odczucia, wszystko.
Wciąga maksymalnie, rozdziały tylko przelatują.

Mam mieszane odczucia. Historia, która spowodowała u mnie rozdarcie; jest wiele za, jak również wiele przeciw takiemu konstruktowi.
Aby sięgnąć po książkę muszę dostrzec interesujący główny motyw. Tutaj były nim podróże w czasie oraz równoległe wyjaśnianie zagadki kryminalnej. A ponieważ motywy przestępstwa ujawniają się w opowieściach bohaterów doświadczających podróży i wikłania się w sytuacje nieznane człowiekowi końca dwudziestego wieku, łatwo domyślić się, że wszystko co ma miejsce może spowodować lawinę nieobliczalnych dla ludzkości konsekwencji.

Sytuacja dla odbiorcy historii komplikuje się wraz z mnożeniem opowieści i skokami pomiędzy poszczególnymi alternatywami rzeczywistości, a jednocześnie jest zasadniczo wyznaczona, bo dotyczy świata przyszłości. Czyli jest uporządkowanie i logiczne wyjaśnienie dla wizji apokalipsy.
Jednak tutaj nie chodzi o zagubienie się w treści, bo nie jest ona aż tak skomplikowana, żeby umysł nie nadążył za zrozumieniem wydarzeń fabuły, ale pojawiające się niespójności, powiązania pewnych faktów i zdarzeń między wersjami przyszłości a teraźniejszości wytrącają lekko z równowagi. Bohaterka musi w pewnym momencie tłumaczyć koledze spotkanym w czasie przyszłym, który rok jest wyznacznikiem teraźniejszości, czyli czasem realnym dla wszystkich. A czy nie jest tak, że w jakiej przyszłości się nie znajdziemy to ona jest tą właściwą dla aktualnie w niej żyjących? To dla agentki Moss teraźniejszością będzie zawsze rok, z którego...

W opisie wspomniano, że bohaterka doświadczy rzeczy, których jej umysł nie pojmie. Niestety, mój także nie pojął. I o ile w miarę zrozumiałe jest dla mnie futurystyczno- technologiczne słownictwo, o tyle nadmiar możliwych wersji przyszłości i niespójne ich wiązanie przeszkadzały mi w skupieniu się na podstawowym wątku.
 
 Owszem, pomysł na szukanie rozwiązania kryminalnej zagadki w światach przyszłych, niosących jak się okazuje także możliwość zagłady ludzkości, jest niezwykle pociągający. Same światy równoległe frapują mnie równie mocno. Ale treść jest przegadana, daleka od napięcia i budowania zainteresowania jak i zwykłej, czytelniczej przyjemności.
 
 Myślę, że książka może być odpowiednia dla fanów science fiction, którym nagromadzenie równań z wieloma niewiadomymi sprawia radość nawet, jeśli prowadzą one w plątaninę niejasnych terminów i wielogodzinne rozważaia nad użyciem odpowiednich wzorów. Ja niestety poczułam się wpleciona w sieć, w której straciłam komfort i nawet zakończenie nie było w stanie pokonać zniechęcenia (uwaga, będzie oksymoron) rozwlekłym chaosem.