Świadectwo kości

Na baskijski cykl „W dolinie Baztan” zwróciła mi uwagę @Beata, (bardzo dziękuję) przy okazji moich zachwytów nad „Ciszą białego miasta”. Jednak obie te książki mają zupełnie inny nastrój. O ile „Cisza Białego miasta” jest książką na wskroś iberyjską, zalaną oślepiającym słońcem, gdzie zbrodnie są dokonywane w blasku dnia, podczas kolorowej fiesty, o tyle „Świadectwo kości” to raczej kryminał skandynawski: mroczny, ponury, tyle, że dzieje się w Kraju Basków i nawiązuje do baskijskiej mitologii. Nawet pogoda jest skandynawska: zima, śnieg lub ulewny deszcz, mrok, groźna przyroda... Książka jest bardzo dobrze napisana, z interesującym tłem psychologiczno- obyczajowym, autorka umiejętnie buduje nastrój grozy. Przeplatanie wątków realistycznych z baśniowymi świetnie jej wychodzi. Akcja niespieszna, lecz wciągająca. Inspektor Amaia Salazar jest kobietą z "cojones" większymi niż partnerujący jej mężczyźni. Zakończenie – porywające i nie jest na szczęście poszatkowane częstymi zwrotami akcji, tak jak u niektórych współczesnych pisarzy kryminałów. „Świadectwo kości” to drugi tom trylogii, pierwszy, „Niewidzialnego strażnika” czytałam już 5 lat temu i niestety niewiele z niego pamiętam. A to bardzo przeszkadza w lekturze, bo do pierwszej części są liczne nawiązania w treści książki. Tomy więc należy czytać po kolei.
Być może Eva Garcia Saenz de Urturi wzorowała się na Dolores Redondo pisząc swoja powieść. Ale ja wolę upalną i słoneczną Vitorię z „Ciszy białego miasta” niż ponurą do...

Bardzo dobra. Bardzo smutna. Bardzo poruszająca. Niesamowicie utkana tajemnicami z przeszłości i teraźniejszymi. Masa emocji, które doprowadzić mogą do zachowań jakich jeszcze przed chwilą nikt by się po bohaterach nie spodziewał.
Bywają książki, których wartość doceniam, nawet roznoszę ją wśród nieznających przyjaciół, a do najbardziej ulubionych nie zaliczę. Tak jest również ze Świadectwem kości. Książką, która być może niecelowo wskazuje mi co wydarzy się w części trzeciej, a przyznaję, że nie jestem na to gotowa, nie chcę tego i w sumie nie do końca wiem, czy znajdę w sobie siłę, aby przeczytać część trzecią.
Niezależnie od moich własnych uczyć czy emocji, Świadectwo kości to świetna kontynuacja pierwszej części sensacyjnej trylogii w otoczeniu baskijskich mitów i wierzeń. Powiązana z pierwszą częścią, zachowująca ciągłość, wymuszająca sięgnięcie po część trzecią.
Z pełnym szacunkiem dla autorki chylę głowę nad pomysłem i sposobem jego przedstawienia. To fantastycznie rozpisana historia na kilkuset stronach. Jest wciągająca i wymagająca. Porusza i emocjonuje. Obiecuje i oszukuje. Podobnie jak główna bohaterka brniemy w niewiarygodne sytuacje, wierzymy w rzeczy niewiarygodne i kibicujemy bohaterom w dojściu do prawdy. Czy do niej dochodzą? Może, może w części trzeciej, bo jak na razie w drugiej, podobnie zresztą jak w pierwszej, nasze przekonanie o wyjaśnieniu tajemnic nie jest wiele warte.
Nie ukrywam, że obawiam się części trzeciej. Zarówno sensacyjo-krym...

Rewelacyjny kryminał z elementami mitologii Basków. Kontynuacja I tomu, zdecydowanie czytać w kolejności cyklu, bo istnieje wyraźna ciągłość wątków i odnoszę wrażenie, że cała trylogia jest jedną całością.
Akcja rozpoczyna się kilka miesięcy później, nadal toczy się walka ze Złem… Jest coraz mroczniejsze i coraz bliżej Amai.
Ta powieść utrzymuje niezwykle wysoki poziom tomu pierwszego. Klimat książki mroczny i morderczy… a jednocześnie odczuwamy głębokie piękno regionu Baztan… To połączenie piękna i brzydoty, mroku i światła, dobra i zła tworzy misterną sieć, w którą łapie się czytelnik…