Sto pociech

Odwiedzałam ostatnio w szpitalu bardzo chorego człowieka. O czym tu rozmawiać? Jak pocieszyć? Tchnąć otuchę? Ciężka sprawa. Kilka dni później natknęłam się na ten wiersz Wisławy Szymborskiej.

Relacja ze szpitala
Cią­gnę­li­śmy za­pał­ki, kto ma pójść do nie­go.
Wy­pa­dło na mnie. Wsta­łem od sto­li­ka.
Zbli­ża­ła się już pora od­wie­dzin w szpi­ta­lu.

Nie od­po­wie­dzał na po­wi­ta­nie.
Chcia­łem go wziąć za rękę - cof­nął ją
jak głod­ny pies, co nie da ko­ści.

Wy­glą­dał, jak­by się wsty­dził umie­rać.
Nie wiem, o czym się mówi ta­kie­mu jak on.
Mi­ja­li­śmy się wzro­kiem jak w fo­to­mon­ta­żu.

Nie pro­sił ani zo­stań, ani odejdź.
nie py­tał o ni­ko­go z na­sze­go sto­li­ka.
Ani o cie­bie, Bol­ku. Ani o cie­bie, Tol­ku. Ani o cie­bie, Lol­ku.

Roz­bo­la­ła mnie gło­wa. Kto komu umie­ra?
Chwa­li­łem me­dy­cy­nę i trzy fioł­ki w szklan­ce.
Opo­wia­da­łem o słoń­cu i ga­słem.

Jak do­brze, że są scho­dy, któ­ry­mi się zbie­ga.
Jak do­brze, że jest bra­ma, któ­rą się otwie­ra.
Jak do­brze, że cze­ka­cie na mnie przy sto­li­ku.

Szpi­tal­na woń przy­pra­wia mnie o mdło­ści.


Kolejny raz przekonałam się o geniuszu Wisławy Szymborskej. Tomik otwiera wiersz „Radość pisania”. A to poetka ofiarowała mi po raz kolejny radość czytania, kolejny raz wzruszyła i zadziwiła. Wychwyciła i ubrała w słowa to, czego nie dostrzegałam. Dzięki niej mogę powiedzieć, ...