Srebrny Orzeł

 Bardzo wciągająca książka, której akcja rozgrywa się nie tylko w sercu starożytnego świata, czyli Rzymie, ale też na jego rubieżach. Pomimo tego, że książka do najcieńszych nie należy, przeczytałam ją dość szybko. Od razu muszę zaznaczyć, że poprzednia część podobała mi się bardziej.
 
 W "Srebrnym Orle" na scenę wydarzeń w końcu wkracza (w całym swym majestacie i glorii) Juliusz Cezar. Nie jest on tutaj przedstawiany w roli nieskazitelnego bohatera, ale to właśnie najbardziej przypadło mi do gustu. Takiego drania się właśnie spodziewałam i cieszę się, że dostałam. Żałuję natomiast, że brakuje tutaj tak barwnych opisów społeczeństwa Republiki, jakie Autor zafundował Czytelnikom w pierwszym tomie. Pod tym względem ta część jest raczej uboga.
 
 Wydarzenia nadal poznajemy głównie z perspektywy Romulusa, Tarkwiniusza, Brennusa i Fabioli, chociaż swoje fragmenty dostali też Brutus czy Hiero. O ile części tego pierwszego czytało się naprawdę przyjemnie, o tyle ten drugi był piątym kołem u wozu - do opowieści nie wniósł nic.
 
 Minusem książki jest jej nieco niechlujny przekład. Tłumaczowi zdarzało się mylić imiona postaci (w pewnym momencie Romulus prowadził niezwykle ożywioną rozmowę z... Romulusem, który później okazał się Tarkwiniuszem), co wprowadzało niezły zamęt. Nie podobały mi się też błędy interpunkcyjne (przecinki przed "że") oraz niewłaściwa odmiana słów. Cóż, takie skrzywienie zawodowe. Wielu nie zwróciło uwagi, a ja się przyczepiłam. I gw...