Socjopatka

Przyznaję się wam, że chyba pierwszy raz w życiu zgłębiłam określenie socjopaty, bo na moje szczęście nigdy wcześniej nie musiałam tego robić. Nawet teraz mogę wam powiedzieć, że autorka pisząc o sobie książkę nie używała żadnych emocji, ani nie wylewała swoich żali. Ona zwyczajnie opowiadała nam swoje życie od momentu bycia dzieckiem po dorosłość, kiedy już dokładnie wiedziała co może ze sobą zrobić. Trudno jest mi określić emocje osób postronnych, o których ona opowiada, bo choć czytamy to na bazie dialogu, to jednak nawet podejmując się pisemnej roli swojej matki, wciąż nie było tam uczuć. Nasza socjopatka jako dziecko robiła wiele złych rzeczy, a jej matka jakby akceptowała to, biorąc na krab zwykłej dziecięcej złośliwości. Nie wiedziała, że jej córka pragnęła coś czuć, bo trwanie w fazie bez czucia było dla niej druzgoczące. Opisuje to jako pulsujące napięcie grożące wybuchem, które wciąż narastało i się nawarstwiało aż do momentu, kiedy pozwoliła sobie zrobić coś złego, zakazanego. Już we wczesnym dzieciństwie odkryła, że jest inna od wszystkich i że tylko podczas robienia złych rzeczy czuje cokolwiek. Najdziwniejsze jest to, że choć czytelnik powinien ją za to nie lubić, to jednak zauważamy, że to choroba. Nawet współczujemy jej, że jej ciało nie mogło odczuwać normalnych uczuć, że zwyczajnie robiła coś, by sobie pomóc, by ulżyć w cierpieniu. Czytając jej opowieść przechodzimy od różnych faz jej życia, gdzie pragnęła znaleźć odpowiedź na to, co dokładnie się z nią...

Czy ta buzia przeuroczej dziewczynki z okładki może okazać się socjopatką?
Do tej pory miałam inne wyobrażenie, jeśli chodzi o socjopatów, kojarzyłam ich jedynie jako psychopatycznych i bezwzględnych morderców, ale nigdy by mi do głowy nie przyszło, że z tą chorobą zmagają się nie tylko przestępcy, ale i zwykli ludzie. Najczęściej to zaburzenie osobowości nie są diagnozowane prawidłowo, wręcz są zaniedbywane przez specjalistów i traktowane po macoszemu. Najbardziej przerażające jest jednak to, że nie są one nawet leczone, a tacy ludzie są pozostawieni sami sobie.
.
Wszystko zaczęło się jeszcze przed pójściem do przedszkola, kiedy to Patric zauważyła, że różni się od innych. W przykrych sytuacjach nie odczuwała bólu i smutku, nie wiedziała, co to jest strach i poczucie winy, wręcz jakiekolwiek emocje były dla niej obce. W końcu dochodzi do tego, że zaczyna kraść, włamywać się do domów i robi się agresywna w stosunku do rówieśników. Wszystkich zaczyna traktować bardzo przedmiotowo i nimi manipulować, co wychodzi jej bardzo dobrze. Dopiero na studiach została zdiagnozowana i potwierdziło się to, co podejrzewała już od dawna.
.
Książka, którą bohaterką jest sama autorka, opisująca swoją diagnozę. Dzieli się ona z czytelnikami swoją długą drogą, jaką miała do przejścia. Jak jej życie się zmieniało i ile kosztowało, aby znalazła się w tym miejscu, w jakim jest teraz. Patric otwiera się przed nami, nie ma nic do ukrycia, daje nam możliwość wejścia w jej stan...

Patric od wczesnego dzieciństwa wiedziała, że jest inna niż jej rówieśnicy. Nie odczuwała emocji, nie rozróżniała dobra od zła, jednak dość szybko nauczyła się jednego – naśladowania innych. Z jednej strony pragnęła wtopić się w tłum, z drugiej, kiedy robiła coś złego, czuła się z tym naprawdę dobrze. Dlatego kłamstwo, manipulowanie innymi, a nawet kradzieże nie były dla niej czymś obcym. Z pozoru była jak inni, osiągała sukcesy, szła przez życie z podniesioną głową, a to, co się działo w jej środku, to już zupełnie coś innego. Pewnego dnia poznała kogoś, kogo udało jej się pokochać. Tak zaczęły się wielkie zmiany w życiu Patric. Jakie? Czy się zmieniła? Jaką ma przed sobą przyszłość? Z jakimi problemami będzie musiała się zmierzyć.

Książka oparta na faktach, która pozwala zrozumieć, z czym zmagają się socjopaci. Przyznam szczerze, że do tej pory mało wiedziałam o tej chorobie, o tym z jak wielkimi problemami muszą się zmagać ludzie cierpiący na nią. Poznając historię kobiety, która jest socjopatką, mogłam wiele się dowiedzieć, zrozumieć pewne zachowania i na pewno będzie mi dużo prościej, jeśli kiedyś poznam osobę, która się z tym zmaga.
Historia Patric nie jest ani łatwa, ani pełna kolorów, tak samo, jak jej życie. We mnie wywołała wiele emocji, z dużym zainteresowaniem śledziłam jej losy. Akcja może nie jest bardzo szybka, ale moim zdaniem na tyle sprawnie poprowadzona, żeby się nie nudzić. Książkę czyta się w miarę szybko.

Po mimo że, nie zgadza...

🧡Pierwszy raz czytam tak emocjonującą biografię,którą mogę porównać do pamiętnika.Pamiętnika podzielonego na trzy części.
▪️Pierwsza opisuje zachowanie w wieku przedszkolnym i szkolnym.Obrazuje złe uczynki i chęć zrozumienia swojej „inności”
▪️Druga jest czasem studiów i chęci odkrycia swojej prawdziwej osobowości.Dojrzałość jest okresem w którym inaczej spoglądamy na świat i siebie
▪️Trzecia to okres dojrzałych decyzji i chęci pomocy sobie (i nie tylko).

🔗Jestem ogromnie poruszona poznaną historią i schorzeniem,które doprowadziło autorkę do wielu trudnych wydarzeń w życiu.Samotne życie,niezrozumienie i empatia jest trudna do pojęcia przez osoby,które odczuwają wszystko,co dzieje się wokoło.Ta lektura jest skarbnicą wiedzy i próbą pokazania życia osób zmagających się z brakiem uczuć.Udawania,że nie sa złymi ludźmi.Zostali stworzeni przez świat-nikt się ich nie pytał-są inni a zarazem wyjątkowi.

🔗 Powieść jest trudna i prawdziwą historią,która pokazuje,że inność nie musi być zła.Warto czasem zaakceptować siebie-takim jakim się jest-i móc pomóc innym w zrozumieniu inności.
🔗Jestem po ogromnym wrażeniem poznanego życiorysu autorki.Wniosła wiele ciekawych i ważnych informacji o socjopatach.Dzięki temu baczniej spojrzę na osobę żyjące zmagające się z nieodczuwaniem emocji.

🔗Książka jest idealna dla osób kochających czytać biografię,ale również dla tych,co chcą zrozumieć tych,którzy są socjopatami.Uczy,porusza i daje wskazówki jak zac...