W studium historycznoliterackim, poświęconym prozie artystycznej Edwarda Stachury, Waldemar Szyngwelski zmierzył się z dotychczasowymi ustaleniami krytycznymi i zaproponował własną wizję odczytania jego dorobku. Autor m.in. polemizuje z ugruntowanym przekonaniem o autobiograficznym charakterze prozy Edwarda Stachury, dowodząc, że materiał autobiograficzny podlega w tym pisarstwie daleko idącej transformacji i funkcjonuje na prawach konwencji literackiej. Krytycznie odnosi się do ugruntowanego interpretacyjnego stereotypu, który bohatera Stachury sytuował w kontekście zachodnioeuropejskiej młodzieżowej kontrkultury lat 60. XX wieku, eksponując artystyczną niezależność i swoistą osobowość pisarza. Dodatkowym walorem pracy jest bardzo obszerne zestawienie bibliograficzne, dotyczące pisarstwa Edwarda Stachury.