Siła rzeczy

Niesamowicie ciepła i sentymentalna książka. Ileż tu wspomnień i ciepłych opisów miejsc, aż chwilami łezka się w oku kręciła. Autorka zabrała nas do czasów sprzed II wojny światowej, gdzie czas to pieniądz, a bezpieczeństwo bywało pod wielkim znakiem zapytania. Tutaj poznamy Annę, która docenia wszystko co posiada. Bardzo cieszy ją widok swojego ogrodu, którego opisy nie będą wylewne, ale niesłychanie fascynujące. Ona o wszystkim opowiada z pasją i przejęciem. Widać, że wszystko, co ma kocha najbardziej na świecie. Strasznie ciekawi ją przyjście na świat jej wnuczki. Jest również podekscytowana podróżą na Lazurowe Wybrzeże, aczkolwiek czuje, że gdzieś w powietrzu wisi katastrofa. Nie wie co to może być, ale opisuje ją bardzo emocjonalnie.

Następnie przeskoczymy do lat nam bliższych, czyli 2020 roku, gdzie wnuczka Anny wyrusza do Nicei. Tam dowiemy się nieco więcej nowych faktów z życia jej rodziny. Ujrzymy opisy z pierwszych informacji o pandemii, gdzie szybciej można było dostrzec ptaki niż człowieka na ulicy. Wszystko pustoszeje, a ona podąża śladami babci, by ujrzeć wszystko takimi, jakimi ona to widziała.

W książce spodobały mi się listy sprzed czasów wojny. Na pierwszy rzut oka wyglądają na zwyczajne, ale z biegiem stron są niesamowicie osobiste. Poznamy nowinki z dnia codziennego, ale i przemyślenia nad tym, co aktualnie działo się w kraju. Czasami zdawało mi się, że są zbyt prywatne, by móc je czytać, ale i jednocześnie bardziej mnie wtedy przyci...