Opinia na temat książki Sarkofag

To już moje trzecie spotkanie z mecenas Zuzą Lewandowską.
Znowu mamy Płock i lata siedemdziesiąte PRL-u. Tym razem Zuza odgrzebuje ostatnią teczkę z biurka ojca. Sprawa dotyczy zaginięcia przed 10 laty jego kolegi – Pawlaka. Mężczyzna wyszedł z domu i ślad po nim zaginął. Podczas, gdy jego żona utrzymuje, że uciekł z kochanką, jego przyjaciele obwiniają ją o zabicie męża. W tym samym czasie w zapuszczonym domku, który Zuza odziedziczyła po krewnych odnajduje zwłoki mężczyzny. Z dokumentów wynika, ze może to być jej jakiś krewny, gdyż nazywa się tak samo jak ona i przyjechał z zagranicy.

Zuza postanawia rozwikłać sprawy a pomaga jej w tym znany z poprzednich części sierżant Nowak. W tym samym czasie życie zatruwa jej kapitan Mariański, który nie może jej wprost znieść. Pisane przez niego notki operacyjne są niesamowite i wywołują uśmiech na twarzy.
Śledztwo prowadzone przez Zuzę jest nietypowe, tak jak i ona sama. Słynna mecenas nadal pije i kopci mocne papierosy. W mieszkaniu nadal czeka na nią pies Borys oraz papuga Zgaga, która potrafi wrzeszczeć „dziiiwka” ale też wychodzi jej dobrze „kocham Cię”. Zresztą Zgagi nie znosi kapitan Mariański za jej okrzyki „precz z komuną” czy „czerwona chołota”. Czytając książkę nie sposób się nie uśmiechać.
Oczywiście odzwierciedlone są realia lat PRL, w których wszystko trzeba było odstać w kolejce, ale można było mieć znajomości, i niekiedy można było dostać coś spod lady. Czekam na kolejną część, lecz oczekuję, że być może autor rozwinie wątek życia osobistego Zuzy.