Samotnica. Dwa życia Marii Dulębianki

„Skoro zakłada spodnie, a nie rodzinę - dla męskiego świata pozostaje brzydką."

Maria Dulębianka była bardzo odważną kobietą, postępowała według tego co uznała za słuszne, a nie co wypada. Uzdolniona artystycznie, malarka, skrzypaczka, aktywistka, feministka, walczyła o prawa kobiet. Urodzona w Krakowie, uczyła się pod okiem Jana Matejki, studiowała w cenionej paryskiej Académie Julian. Malowała kobiety, dzieci, pejzaże, niestety tylko nieliczne jej obrazy przetrwały do dziś. Była uparta i wytrwała, nie poddawała się, dyskryminowana, nigdy nie czuła się gorsza. Miała w sobie charyzmę i ogromną siłę.

Bardzo rzetelne, oparte na faktach, wnikliwe studium życia niezwykłych kobiet – Autorka wykonała ogromną pracę. W książce znajdziemy liczne zdjęcia, zapiski, notatki, fragmenty listów. A obok intrygujący świat sztuki, trudny obraz życia kobiet i polityczne niepokoje tamtych czasów.

W tamtych czasach rola kobiety była wyraźnie określana, miały być żonami i matkami. Jakakolwiek inność była piętnowana. Dwie wybitne kobiety, malarka i poetka, którym dane było żyć na przełomie XIX i XX wieku. Ich drogi przecięły się w Warszawie, znajomość… skomplikowana relacja - trwała ponad dwadzieścia. Razem żyły, mieszkały, podróżowały, wspierały się, przyjaźniły, darzyły szacunkiem… ich ciała leżą we wspólnym grobie.

Jestem zachwycona tą pozycją, delektowałam się nią, stopniowo przyswajałam fakty z życia tych niezwykłych kobiet. Była to prawdziwa uczta lite...

Dzięki uprzejmości @wydawnictwomarginesy miałam przyjemność zapoznać się z biografią Marii Dulębianki, wieloletniej partnerki M. Konopnickiej. Jestem niezmiernie zadowolona z tego wyboru ponieważ jest to świetny portret niesamowicie interesującej osoby, o której niewiele dotąd słyszałam.

Karolina Dzimira-Zarzycka kreśli w swojej książce "Samotnica.Dwa życia Marii Dulębianki" sylwetkę niebanalnej kobiety, uwieczniając przy okazji ciekawe tło epoki, a robi to tak zręcznie, że całość czyta się naprawdę jednym tchem - mimo, iż pozycja ta liczy ponad 500 stron.

Maria Dulębianka to postać wdzięczna dla opowieści, jej barwne a jednocześnie bardzo prozaiczne życie pozwala autorce operować pełną paletą kolorów - Piertek, bo takie przezwisko nadała Dulębiance Konopnicka, zna smak sukcesu ale i porażki, i w zasadzie cały czas walczyć musi z uprzedzeniami ducha czasów, o siebie, o swoją sztukę, o możliwość samodzielnego zarobku i utrzymania się z własnej pracy.

Kobieta artystycznie uzdolniona, malarka, skrzypaczka, nie jest taką niewiastą, która w ówczesnym społeczeństwie mogła być wzorem, wręcz przeciwnie. Dlatego Maria nie przestaje się z wymogami epoki spierać i ścierać, jest aktywistką i feministką, doskonale zna formy dyskryminacji ale im się nie poddaje. Na szczęście dla samej siebie nigdy w swą drogę nie wątpi.

Kolejną ciekawostką są w przypadku tej biografii podróże (Szwaj...

,,Podczas inwazji bolszewickiej nie wiem, kto ośmielił się otworzyć grób Marii Konopnickiej i wstawić tam zwłoki zmarłej M. Dulębianki. O fakcie tym dowiedziałam się w rok później, więc zapobiec mu nie było można".

Kiedyś czytałam podobną książkę o tych dwóch kobietach, jednak ta pozycja zdecydowanie bardziej do mnie przemówiła. Jest bardzo ciepło napisana przy czym praktycznie sama się czyta. Zawiera bardzo dużo zdjęć obu kobiet i widać, że naprawdę pałały do siebie wielką sympatią. Zawsze mogły na sobie polegać, jakby były dwiema pokrewnymi duszami. Przy czytaniu takich rzeczy aż miło się robiło na sercu. W ogóle cała pozycja przywraca wiarę w ludzi. Będą jednak i opisy strat majątku, rozjazdów rodzeństwa Marii i takiej otoczki tego, co nieuchronnie się stało. Maria była piątym dzieckiem i nikt nie spodziewał się tego, że wyrośnie na tak dobrą i znaną kobietę. Pisała bardzo smutne książki i brało się to z tego jak widziała otoczenie w którym przebywała. Podejrzewam, że w obecnych czasach inaczej nazwaliby związek obu pań, jednak wtedy ludzie nie segregowali ludzi na gejów i lesbijki. Takowe zachowanie obarczali imieniem przyjaźni, dzięki czemu osoby takie mogły być wolne i wyzwolone. Maria Dulębianka była malarką, więc może dlatego tak bardzo bratała się z drugą Marią, której pióro ludzie czytają do dzisiaj. Potrafiła oddać coś swojego, aby komuś żyło się lepiej. Ewidentnie żyła dla ludzi zatracając gdzieś własne ja. Bardzo wspierała kobiety, gdyż chciała, by ...