Wyjątkowa i przejmująca opowieść o Józefinie i Napoleonie
Francja, 1790 rok. Kobieta, która wiele lat później zasłynie jako Józefina Bonaparte, ucieka z ogarniętej zamieszkami Martyniki do Paryża. Kilka lat wcześniej opuścił ją mąż i sama musi stawiać czoła losowi. Okazuje się jednak, że również w Paryżu ani ona, ani jej dzieci nie są bezpieczne – zaczęła się rewolucja francuska. Oskarżona o wrogość wobec rewolucji, Józefina trafia do jednego z osławionych więzień dla zwolenników monarchii. Czeka ją gilotyna.
Tymczasem młody wojskowy, Napoleon, na swój sposób szuka szczęścia i uznania. Jest zdolny, obdarzony silną wolą i ponadprzeciętnym zmysłem strategicznym – ma wszystko, by osiągnąć wielki sukces. Podobnie jak Józefina czuje się jednak zagubiony w szybko zmieniającym się świecie.
Kiedy ich drogi się przetną, historia wkroczy na inne tory.
Zauroczyły mnie postaci Józefiny i Napoleona. Dwoje pełnych werwy ludzi z ich słabościami i wadami. Rzuciło mi się w oczy, że Napoleon wykazywał liczne cechy maniakalne, które w połączeniu z opisaną depresją (dawniej nazywano ją melancholią) sprawiły, że postanowiłam przedstawić go jako osobowość bipolarną. Jak się okazało, nie było w tym fałszo¬wania historii – znalazłam później jego nazwisko na liście „znanych osób bipolarnych”.
W Józefinie podziwiałam jej siłę przebicia i pozytywne spojrzenie – zawsze szukała i znajdywała rozwiązanie swoich problemów. I owszem, niekiedy jej motywy budziły wątpliwości, ale w końcu była po prostu samotną kobietą, która walczy o zapewnienie swoim dzieciom dobrej przyszłości.
Wszystkie postaci, które umieściłam w książce, istniały naprawdę. […] Rewolucja francuska, ucieczka Józefiny z Martyniki podczas powstań niewolników, niepokój i bieda w Paryżu, terror Robespierre’a, egzekucja Aleksandra de Beauharnais, uwięzienie zarówno Józefiny, jak też Napoleona, obecność mopsika Fortuné – to wszystko naprawdę się wydarzyło.
Fragment Posłowia