Romans na receptę

Monika Szwaja

7.5 /10

Ocena 7.5 na 10 możliwych
Na podstawie 53 ocen kanapowiczów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

7.5 /10

Ocena 7.5 na 10 możliwych
Na podstawie 53 ocen kanapowiczów

Opis

Eulalia jest reporterką telewizyjną (jak zresztą sama autorka. Kocha góry i uwielbia robić o nich filmy. Ma pracę (zajmującą), dom (pół bliźniak właściwie), samochód (niezły), dwoje dzieci(udanych), ma też przyjaciół. Właściwie to Eulalii nie brak niczego poza stałym mężczyzną (kiedyś go miała ale jego stałość okazała się niezbyt stała). A że - mimo wszystko - dzisiejsza kobieta wyzwolona nie zawsze radzi sobie bez mężczyzny i czasem nawet brakuje jej przyjemności z nim związanych, pani reporter zaczyna bystrzej spoglądając na otaczających ją panów. Okazuje się, że nie jest z nimi tak źle...

Data wydania: 2014-08-28

ISBN: 978-83-7989-257-0, 9788379892570

Wydawnictwo: Edipresse

Cykl: Wika Sokołowska, tom 2

Seria: Klub Książki Kobiecej

Kategoria: Literatura obyczajowa

Stron: 380

dodana przez: Mirko

Mamy 9 innych wydań tej książki

Autor

Monika Szwaja

Urodzona 12 grudnia 1949 roku w Polsce (Krobielewko)

Pisarka i dziennikarka telewizyjna. Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim. Po studiach pracowała w telewizji, skąd została zwolniona w stanie wojennym. Przez następnych 8 lat pracowała jako nauczycielka języka polskiego i historii w małe...

Pozostałe książki:

Dupersznyty, czyli zapiski stanu Szwajowego

Landeskunde deutschland Von der Wende bis heute

Wszystkie książki Monika Szwaja

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Moja Biblioteczka

Już przeczytana? Jak ją oceniasz?

Recenzje

Recepta na dojrzałość...

26.03.2022

Lubię od czasu do czasu poczytać sobie coś lekkiego, typowo kobiecego, tak na odmóżdżenie od wszelkich złych myśli. A, że książka pani Moniki Szwai spadła mi jak z nieba (koleżanka mi podrzuciła), to wzięłam się za czytanie. Nie jest, to co prawda, literatura tak zwanych wysokich lotów, gdyż bardzo jest przewidywalna i może zbyt cukierkowa, ale pr... Recenzja książki Romans na receptę

@maciejek7 × 28

Kiedy na recepcie napisano ROMANS

14.04.2013

Recepty bywają różne: od neurologa, od kardiologa, od ortopedy czy od psychiatry. Wszystkie łączy jedno - niewyraźna, wyjątkowo trudna do rozszyfrowania czcionka. Romanse też mogą być różne: z wykładowcą, z listonoszem, z sąsiadem, a nawet - o zgrozo!- z księdzem. A co, gdyby połączyć oba te rzeczowniki na "r" i na recepcie drukowanymi literami nap... Recenzja książki Romans na receptę

@zingela

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@maciejek7

2022-03-26

6 /10

Przeczytane otrzymana w prezencie romans Posiadam

Trochę szalona i przewidywalna, ale za to pełna humoru i lekkości. Czyta się szybko, dobra recepta na nudę i odprężenie po męczącym dniu.

× 10 | link |

@nataliarecenzuje

2020-03-25

6 /10

Przeczytane

Kiedy słyszę hasło „literatura kobieca”, to z reguły „nóż mi się w kieszeni otwiera”. To dlatego, że większość publikacji tego nurtu, na które trafiam (a sięgam po nie niezwykle rzadko), wyróżnia się przede wszystkim tandetą – przynajmniej dla mnie. Po Romans na receptę sięgnęłam, gdy leżałam w szpitalu i umierałam z nudów. Nie miałam nic do czytania i wówczas inna pacjentka pożyczyła mi lekturę. Postanowiłam przeczytać. Wiadomo: „jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma”.

Główną bohaterką jest Eulalia – kobieta po pięćdziesiątce, reporterka telewizyjna. Prywatnie matka dorosłych już bliźniaków posiadająca swój mały domek, samochód i rodzinkę, która dba o to by nie zabrakło jej wrażeń. Był jeszcze mąż, który jednak pewnego dnia poszedł sobie w długą. Pewnego dnia nieco podłamana kobieta prosząc o radę znajomego psychologa otrzymuje zalecenie przeżycia romansu. Ku swojemu własnemu zdumieniu niebawem zakochuje się.

Sięgając po Romans na receptę przygotowałam się na coś w najlepszym razie w marę zjadliwego i przeciętnego. Tymczasem lektura okazała się być bardzo przyjemna. Po pierwsze dlatego, że napisana jest w sposób niezwykle humorystyczny. Duża dawka śmiechu gwarantowana. Szwaja posiada niezwykle lekkie pióro i jest niewątpliwie pomysłowa. Perypetie głównej bohaterki i jej rodzinki zostają najpierw zmyślnie i porządnie poplątane, a potem są stopniowo rozplątywane. Ponadto Szwaja w niesamowity sposób prze...

» czytaj dalej

× 5 | Komentarze (1) | link |

@sylwq8

2010-10-26

5 /10

Przeczytane książki

pierwsza ksiazka szwaji po jaka siegnelam iiii...taka dla dojrzalej kobiety chyba...to nie to czego szukam w ksiazce za bardzo przewidujaca jesli chodzi o gbura;p

× 1 | link |

@basiek_1985

2010-12-13

10 /10

Przeczytane

Bardzo sympatyczna i zabawna książka:) I cóż z tego, że gbur był do przewidzenia - i tak mi się podobało;)

× 1 | link |

@erosz

2016-06-17

Przeczytane

Lekka, łatwa i przyjemna, trochę przewidywalna, ale do pociągu takie najlepsze :)

× 1 | link |

@Ashelinka

2009-08-15

8 /10

Przeczytane

książka warta przeczytania :)

× 1 | link |

@majawierzbicka99

2024-05-26

5 /10

Przeczytane

Jestem fanką lekkich książek autorki. Oczywiście zakończenie tu było nad wyraz do przewidzenia, jednak bardzo przyjemnie się czytało. No i zamarzyło mi się w góry.

| link |

@zima3

2023-08-31

8 /10

Przeczytane

@zuzanna_21

2023-07-29

4 /10

Przeczytane

@Klosterkeller

2023-05-22

3 /10

Przeczytane

@beatazet

2022-10-30

9 /10

Przeczytane

@borowiecmada

2022-08-04

7 /10

Przeczytane

@jkhkowalska

2022-05-07

7 /10

Przeczytane Posiadam

@dorotab

2021-09-17

7 /10

Przeczytane

@feyra.rhys

2020-12-11

10 /10

Przeczytane

Zaloguj się aby zobaczyć więcej

Cytaty z książki

“Eulalia, która do tej pory była niewzruszona jak skała Gibraltaru, poczuła, że coś w niej rośnie. Albo będzie to wielki płacz, do którego nie można przecież dopuścić w tych okolicznościach, albo jak go rąbnie zaraz, tego zadufanego przystojniaka, męża od siedmiu boleści, a ósmego smutku...”

“(...) filmowcy prawdopodobnie pobili rekord świata w długości zejścia ze Strzechy do Samotni: pokonanie kilkuset metrów zajęło im równo półtorej godziny. Głównie dlatego, że Rysio miał półbuty na skórzanych podeszwach i co dwa metry zaczynał zjeżdżać w przepaście. Eulalia i Marek czuli się zmuszeni go asekurować, co polegało na tym, że ona wydawała okrzyki przerażenia, a on klął jak szewc. Ten typ asekuracji zapewne nosi miano werbalnej.”