Zamierzeniem autorów niniejszego opracowania było przybliżenie problematyki żałoby oraz ukazanie znaczenia tego typu doświadczeń dla psychospołecznego funkcjonowania osób osieroconych. Podkreślano zarówno negatywne, jak i pozytywne aspekty doświadczeń związanych z utratą osób bliskich. Mimo bólu i cierpienia, jakie te doświadczenia niosą, człowiek jest zdolny do przepracowania utraty tak, iż mogą one przekładać się na wzrost osobowy. Zależy to w dużym stopniu od systemu wartości, struktury osobowości a także szeroko rozumianego wsparcia społecznego. W tym kontekście ważne jest, aby osobom doświadczającym utraty kogoś bliskiego towarzyszyło przekonanie o możliwości pozytywnego przewartościowania doświadczonej utraty pozwalającego im na osiąganie wzrostu osobowości. (ze Wstępu - Stanisława Steuden i Stanisława Tucholska)