Przypowieść o siewcy

"Nie wiem, czy jeszcze kiedyś nastaną znów dobre czasy, ale wiem, że to nie będzie miało żadnego znaczenia dla tych, którzy ich nie doczekają".

Jest rok 2024, a świat nękany jest przez zmiany klimatyczne, gospodarcze kryzysy, polityczne spory zatracając się w chaosie i zmierzając ku upadkowi. Spora liczba mieszkańców mieszka w dzielnicach zamienionych w fortece mierząc się przed głodem, przemocą i pożarami. Na jednym z takich otoczonych murem osad mieszka Lauren, nastolatka cierpiąca na hiperempatię, przez którą odczuwa fizyczny ból innych. Gdy miejsce które zna zostaje zrównane z ziemią wyrusza w podróż w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia spotykając po drodze ludzi, którzy tak jak ona pragną mieć miejsce które będą mogli nazwać domem.

"Przypowieść o siewcy" Octavia E. Butler to emocjonalna podróż przez zniszczony świat, gdzie nadzieja zdaje się być luksusem. Przez losy Lauren autorka ukazuje nie tylko przerażający obraz przyszłości, ale także siłę ludzkiego ducha w obliczu katastrofy.
Lauren, zmuszona do ucieczki staje się symbolem walki o przetrwanie i poszukiwanie sensu. Jej empatia, choć w wielu momentach paraliżująca, staje się również źródłem jej siły — potrafi dostrzegać ludzki ból i cierpienie, co sprawia, że jej podróż jest nie tylko fizycznym, ale i emocjonalnym wyzwaniem.

Butler mistrzowsko tworzy atmosferę niepewności i strachu, ale w tym wszystkim tli się również iskra nadziei. Relacje, jakie Lauren nawiązuje z napotkanymi ...

Mocny początek, ciekawy środek i zbyt monotonna końcówka. Octavia E. Butler podzieliła polskich czytelników na obojętnych oraz zachwyconych, a to za sprawą jej nowowydanej najgłośniejszej powieści. Napisanej w 1993 roku dystopii, której akcja ma miejsce od 2024. Zmiany klimatyczne zniszczyły Ziemię, kryzys gospodarczy zdestabilizował społeczeństwa, a podziały polityczne sprawiły, że wcześniej obowiązujące zasady przestały obowiązywać. Ludzie, którym udało się przeżyć, każdego dnia muszą walczyć o przetrwanie i nie mogą liczyć na nikogo poza sobą.

Główna bohaterka, nastoletnia Lauren, żyje w zamkniętym osiedlu, oddzielnym od chaosu murem. To luksus, na który większość patrzy zazdrośnie, bo może i nie ma tam nic w nadmiarze, ale nie umiera się z głodu czy pragnienia. Bezpieczna oaza jednak nie może być wieczna, gdy za murami świat płonie.

Myśli Lauren, pomimo młodego wieku, przepełnione są rozważeniami odnośnie boga oraz przetrwania. Jako córka pastora odrzuciła wiarę swojego ojca i stworzyła coś własnego. Dar hiperempatii nauczył ją wiekszego zrozumienia świata. Dawne powieści zakorzeniły w niej silną wolę przetrwania i stworzenia czegoś nowego na zgliszczach. To ten typ bohaterki, która prze do przodu, choć spotyka się z niemożliwą do pojęcia przemocą, a pomimo okrucieństwa świata — oczy pozostawia wysoko uniesione. Częściej żyje we własnej głowie niż wśród wydarzeń, a to generuje ogrom przemyśleń odnośnie otaczające ją...

Miałam bardzo duże oczekiwania co do tej powieści. Katastroficzny obraz klęski żywiołowej, eko-thriller, koniec świata - tego się spodziewałam. Niby to wszystko było, ale...

Autorka pokazuje nam świat w 2024 roku i chociaż powieść powstała w 1993 roku, to wizja Octavi Butler, niewiele odbiega od naszej rzeczywistości. Świat walczy z pożarami wywołanymi ekstremalnie wysokimi temperaturami, głodem, rasizmem, niewolnictwem. Pokazuje nam ją oczami bohaterów, gdzie każdy z nich, wykazuje inną postawę wobec kataklizmu.
Rozdziały, które rzeczywiście pokazywały tą katastroficzną rzeczywistość bardzo mi się podobały. A ja oczekiwałam apokalipsy, końca świata i napięcia w każdej kartce. Walki o przetrwanie i może nawet fatalistycznego zakończenia.

Oczekiwania pogrążyły w moich oczach tę książkę. Nie jest to zła powieść, jednak więcej tu rozważań niż rzeczywistej katastrofy.