Przypadkowe spotkanie

Prosty język i forma kolejnej zwykłej historii przedstawiającej losy rozlatującej się rodziny, czy raczej bytów koegzystujących obok, bo z pewnością nie żyjących razem. Kalina, która wybrała rolę gospodyni domowej - choć ja widzę raczej usługiwaczkę, której nawet sie nie dziękuje po posiłku - to kobieta, która zapomniała o sobie. Czy można cieszyć się rodzinną wspólnotą zapominając w tym małym gronie o sobie? Jeśli same spychamy się na sam koniec to nie dziwmy się, że inni też nas tam szukają. Nie płaczmy po latach zaniedbywania samych siebie, że jesteśmy niedoceniane przez bliskich. A o tym właśnie przypomina nam Agnieszka Rusin. Tylko szkoda, że do tematu podeszła schematycznie, po raz kolejny odgrzewając tak samo postrzegane role, rozpisane na modłę ckliwych romansideł.

"Przypadkowe spotkanie" to historia jakich wiele i by miała szanse się przebić przez zalew tej tendencyjnej kobiecej literatury trzeba właściwie uderzyć w czułe struny, umieć ukazać dramat, skomplikowane przeżycia bohaterek, a nie kolejny raz wypunktować ograne motywy.
Książka na chwile, na zapomnienie się przez godzinę, dwie.. A pod koniec pomyślałam: po co było marnować ten czas na mało istotną treść skoro można było objąć nie jedną, a obiema rękami swojego mężczyznę. I co za strata papieru!