Książka przedstawia specyficzną odmianę tłumaczenia ustnego, zwaną tłumaczeniem środowiskowym, które odbywa się w rozmaitych kontekstach instytucjonalnych, między uczestnikami o nierównym statusie, a tłumacz pełni w nim różne role (koordynatora rozmowy, negocjatora, mediatora, rozjemcy, adwokata itp.) oraz musi sprostać rozmaitym sytuacjom trudnym z punktu widzenia etycznego. Tłumacze środowiskowi przeważnie interweniują wszędzie tam, gdzie występuje konieczność komunikacji między członkami mniejszości językowych (uchodźcami, imigrantami) i przedstawicielami organów i instytucji publicznych (szpitale, szkoły, ośrodki pomocy społecznej, sądy, ośrodki dla uchodźców) w rozmaitych sytuacjach związanych z życiem obcokrajowców. Można śmiało powiedzieć, że jest to najstarszy zaświadczony w historii rodzaj tłumaczenia. Ludzie należący do różnych wspólnot językowych zawsze potrzebowali jakiejś formy przekładu, który umożliwiłby im wymianę informacji, negocjowanie warunków pokoju, więzienia i uwalniania wziętych do niewoli żołnierzy, podpisywanie traktatów, działalność misji humanitarnych. Udział tłumacza środowiskowego w takich sytuacjach pomaga zapewnić dostęp do sprawiedliwości, poszanowanie praw człowieka i godności ludzkiej.