Przejście. Tajemnica Almarynu

Marcin to nastolatek jakich wielu. Może nieco rozchwiany emocjonalnie po rozstaniu rodziców, ale poza tym typowy. Przeciętnie się uczy, ma kumpla, z którym widuje się coraz rzadziej, bo obaj „wsiąkli” w świat komputerów, gier i Internetu, czasem trzeba mu przypominać, że ma się opiekować swoim zwierzakiem. Nic niezwykłego. Ale pewnego dnia Marcin, zrywając trawę dla Zuzi ( króliczek - miniaturka), odkrywa przypadkowo przejście do innego świata. Ciekawość oczywiście zwycięża i razem z Piotrem, najlepszym przyjacielem, wyrusza na spotkanie Wielkiej Przygody.

Mówiące zwierzęta, czary, chodzące drzewa, plątacze, zaczarowane lustra, są w Edenarii (świat za przejściem) czymś normalnym. Niestety, są tam także Zeroni i Uzar. Kiedy dodatkowo okazuje się, że Marcin dysponuje niezwykłą umiejętnością, a także, że znalazł się w Edenarii w bardzo specyficznym momencie swojego życia- przygoda nabiera zupełnie innego wymiaru.

Gdybym miał „Przejście” do czegoś porównywać, to stawiałbym na mieszaninę Harry’ego Pottera z Artemisem Fowlem (Eoin Colfer), jednak dla mnie jako rodzica ma ono pewną dodatkową wartość. „Przejście”, które niesamowicie wciągnęło mojego syna, pozbawione jest elementów brutalnej agresji i przemocy.

Polecam dla dzieci i młodszych nastolatków.