Proszę krwawić gdzieś indziej

Ta książka to wspomnienia autorki z jej zmagań z polską służbą zdrowia.
Niestety nie znajdziemy tu peanów na ich cześć, pochwał i wdzięczności. Biorąc tę książkę do ręki sama nie spodziewałam się niczego innego niż bezduszny SOR i wielogodzinne oczekiwanie na wizytę, bezduszny personel, wieloletnie oczekiwanie na zabieg, brak prawidłowej diagnozy, odsyłanie od lekarza do lekarza – nic odkrywczego, przyznacie sami. Jest jednak w tej tematyce coś, co mnie przyciąga. Być może ta wiara, że ktoś napisze w końcu coś pozytywnego, co tchnie nadzieję w innych, że nie jest wcale tak źle?

Autorka zmagała się z ogromnymi bólami brzucha. Niestety jej sytuacji nie ułatwiał fakt, że zaczęły się one w trakcie ciąży. Była odsyłana ze szpitala do szpitala z coraz to nowymi zaleceniami badań, które w rezultacie nie wnosiły nic do jej samopoczucia i nie przybliżały do postawienia diagnozy. Miała okazję również przekonać się na własnej skórze, jak działała służba zdrowia w czasie pandemii (totalny chaos) i jak absurdalne decyzje wtedy zapadały oraz jak czuł się pacjent w tym okresie pozostawiony sam sobie (totalna samotność i tak naprawdę zdanie na siebie).

Podtytuł „Opowieści szpitalne” sugeruje, że dostaniemy tutaj historie kilku osób, jest to jednak jedna szokująca opowieść o wieloletnim zmaganiu się ze znieczulicą, biurokracją, szukaniu znajomości oraz wykładaniu grubej kasy za chociaż kilka dni bez bólu.
Książka napisana jest w bardzo przystępny sposób, czuć em...