Jarosław Kuisz analizuje „propagandę prawa” w pierwszych latach Polski Ludowej na przykładzie materiałów powstających pod auspicjami dwóch resortów, później ministerstw: Ministerstwa Sprawiedliwości i Ministerstwa Informacji i Propagandy. Na wybranych przykładach autor przedstawia zarówno nieaudiowizualną (publikacje prasowe, odczyty, pogadanki, audycje radiowe), jak i audiowizualną (filmy dokumentalne, kroniki filmowe) propagandę prawa w latach 1944-1947.