PRL się śmieje. Polska komedia filmowa lat 1945-1989

Książkę Moniki Talarczyk-Gubały można umieścić w szacownym towarzystwie wielkich syntez polskiego kina powojennego. Wprawdzie w centrum zainteresowania autorki znalazła się komedia filmowa i wokół niej organizuje dyskurs naukowy, jednak za sprawą jej erudycji filmoznawczej praca nie ogranicza się jedynie do refleksji nad tytułowym przedmiotem badań. Spoglądając na komedię filmową z perspektywy genologicznej, tematologicznej i estetycznej, autorka umieszcza ją w szerokim kontekście powojennych dokonań naszego kina. Jednym z efektów jej działań badawczych staje się reinterpretacja nie tylko konkretnych utworów, ale także zjawisk artystycznych i nurtów obecnych w polskim powojennym kinie. Pracę Talarczyk-Gubały można potraktować nie tylko jako monografię dziejów gatunku filmowego, ale również jako historię kina polskiego widzianą przez pryzmat fenomenu komedii filmowej. prof. Dobrochna Dabert-Bakuła Od kilku lat zainteresowania przedstawicieli różnych nauk humanistycznych i społecznych dotyczą coraz częściej szeroko pojmowanej kultury PRL-u. Chodzi jednak nie tyle o kulturę wysoką, co do jakości której nie ma właściwie sporu, ale o socjalistycznej proweniencji kulturę masową. Najdobitniejszym tego przykładem jest rozprawa Moniki Talarczyk-Gubały, która podjęła się ambitnego zadania przedstawienia, w uporządkowany teoretycznie i tematycznie sposób, dziejów polskiej komedii powojennej, począwszy od Zakazanych piosenek i Skarbu, a na serialu Alternatywy 4 skończywszy. Od razu powiem, że ten zamiar w pełni się powiódł i otrzymaliśmy opracowanie dojrzałe, doskonale skonstruowane oraz imponujące pod względem materiałowym (autorka przywołuje w wywodzie ponad 100 produkc