Opinia na temat książki Powiedz mi, proszę

“Powiedz mi, proszę” to dziesiąta powieść kryminalna w dorobku Mike'a Omera, a równocześnie jest pewną innowacją - po raz pierwszy rolę postaci pierwszoplanowej pełni osoba niezwiązana ze służbami mundurowymi. Jest to Robin, terapeutka dziecięca, do której właśnie pod opiekę trafia dziewczynka, która odnalazła się po 15 miesiącach od zaginięcia. Nikt nie wie, co się z nią działo, a ona nie mówi. I tak zaczynamy historię mocnym akcentem - krzywda dziecka chyba boli każdego czytelnika, a tutaj, im uważniej przyglądamy się sesjom Robin z Kathy, tym mocniej dostrzegamy, jak bardzo psychika dziecka została zaburzona. Jesteśmy więc naładowani emocjami, oburzeniem na tego, kto mógł wyrządzić jej taką krzywdę. Od strony psychologicznej faktycznie historia oddana jest wiarygodnie i przez pierwszą jej połowę na tych dwóch postaciach się skupiamy, mocno też analizujemy różne odsłony relacji matka-dziecko. Później historia wpada w bardziej sensacyjne nuty, pojawia się policjant, a motywy kierują się w stronę tego, co znamy. Koniec jednak jest nieoczywisty i faktycznie zaskakujący. Cieszę się, że autor wyszedł ze swojej strefy komfortu, mocne osadzenie historii na wątkach terapeutycznych jest naprawdę ciekawym, ale i równocześnie potraktowanym bardzo rzetelnie rozwiązaniem.