Poważne zamiary

Aż chciałoby się powiedzieć – „tak to kiedyś bywało”. Tak to kiedyś się pisało. Tak to kiedyś się czytało. I w sumie można śmiało tak powiedzieć, bo to prawda.
Poważne zamiary to pozycja z 1997 roku lubianego przez zwolenników gatunku wydawnictwa Da Capo. Już sama nazwa wiele mówi. I w tym wypadku to prawda.
Dostajemy całkiem sprawnie napisany romans. Dobrze rozpisany i zaplanowany. Z bohaterami, którzy pełni wątpliwości ( no przynajmniej Becky je miała) próbują radzić sobie z dniem codziennym. Wbrew ludziom rzucającym im kłody pod nogi, idą naprzód. Robią to w otoczeniu czwórki cudownych dzieciaków, które jak to w życiu codziennym bywa, również mają swoje problemy i to wcale nie mniejsze niż rodzeni czy przyszywani rodzice. Po raz kolejny chciałoby się powiedzieć „życie”.
Jak przystało na dobry romans, pojawiają się oczywiście paskudne charaktery, które chcą pokrzyżować plany bohaterom, zarówno zawodowe jak i prywatne. I nie, nie będzie zaskoczenia – całość kończy się dobrze, a rzeczeni niedobrzy dostają po tyłku. Dostają więc zarówno czytelnik, jak i sami bohaterowie mogą czuć się usatysfakcjonowani.
Całkiem sprawne pióro, fabuła niczego sobie, dobrzy bohaterowie i sprawnie opowiedziana historia, która ma coś do powiedzenia, to gwarancja dobrego czytania. I tak było tym razem, bo choć naprawdę było mi dobrze z Poważnymi zamiarami, nie będę oszukiwać siebie i innych – pewnie za jakiś czas pozostanie tylko dobre wrażenie, głównie dobre wrażenie, a treść i boha...