Opinia na temat książki Porwani

"Za­zdrość po­tra­fi wy­do­być z czło­wie­ka gniew, o jaki nigdy by sie­bie nie po­dej­rze­wał."

Po czterech latach od zaginięcia, w progu rodzinnego domu pojawia się Michalina Antkowiak. Początkowa ulga rodziców szybko ustępuje miejsca pytaniom o okoliczności oraz przyczyny jej długiej nieobecności. Dziewczyna jednak nie potrafi wydusić z siebie ani słowa i zachowuje się jakby wyparła z pamięci traumatyczne wydarzenia. W śledztwo angażują się pracownicy Agencji Poszukiwań Osób Zaginionych „ECHO”. Igi Sznyder i Sandra Milton nie będą mieli łatwego zadania.

Zawsze powtarzam, że seria „Echo” od samego początku przypadła mi do gustu, a każdy kolejny tom wzbudza we mnie wiele emocji. Tak było i tym razem. Cieszy mnie, że autor zdecydował się na domknięcie dwóch wątków, które stanowiły istotny aspekt poprzednich części. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, bo zapewne są osoby, które początkowe tomy mają jeszcze przed sobą. Skupiamy się przede wszystkim na tytułowych porwanych. Sprawa Michaliny nie jest jednak jedyną która zaprząta myśli detektywów. Trudno prowadzić śledztwo, gdy podchodzi się do niej zbyt emocjonalnie, ale w tym wypadku powiązania między zaginięciami są na tyle oczywiste, że nie można ich zignorować. Wraca również wątek Niny - siostry Sandry, w którym poznajemy jej dalsze losy. „Wielu porwanych prędzej czy później wraca do domu, ale tylko fizycznie. Mentalnie już zawsze będą tkwili w ciemnej, ciasnej klatce.” Brutalność kilku scen szokuje, szczególnie w początkowych stronach. Potrzebowałam chwili oddechu, by przejść do kolejnych rozdziałów. Wydarzenia sprzed czterech lat przeplatają się z teraźniejszością, podsuwając nam kilka poszlak. Nie potrafiłam ich jednak poprawnie rozszyfrować, bo zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło.