Portret w dawnej Polsce

Profesor Jan K. Ostrowski w obszernej monografii wprowadza Czytelnika w świat portretu w dawnej Polsce. Dowiadujemy się o powodach artystycznego obrazowania postaci – od pragnienia ich upamiętniania do złożonych funkcji reprezentacji i propagandy. Portrety ukazują przede wszystkim przedstawicieli szlachty, odzwierciedlając ich aspiracje i pozycję społeczną. Mimo że dzisiaj w większości są pozbawione oryginalnego kontekstu powstania, to wciąż są na tyle perswazyjne, by ich galeriom nadać cechy narodowego imaginarium. Autor uczy nas uważności w patrzeniu na dawne dzieła. Pokazuje, jak czytać i interpretować portrety w odniesieniu do czasów, w których powstały. Wskazuje na detale decydujące o przesłaniu dzieła. Przypomina o złożonym problemie relacji pomiędzy artystą, fundatorem, portretowanym a widzem. Wskazuje na wizerunki wyrażające parenetyczną intencję w eksponowaniu społecznych ról osób portretowanych, o czym warto pamiętać zwłaszcza w kontekście złożonej hierarchii staropolskich urzędów.