Pomarlisko

Muszę przyznać, że powoli sama jestem zaskoczona tym, po ile debiutów udaje mi się sięgać w tym roku. Plan był taki, by wyszukiwać jeden w miesiącu, a w praktyce czytam niemal jeden po drugim. Mogę je więc bez trudu porównywać w oparciu o naprawdę solidne punkty odniesienia. Tym łatwiejsze jest wyłapywanie oryginalności - czy to w samej treści, czy bardziej w formie.

"Pomarlisko" to debiut literacki Patryka Jurka. Piękna, mroczna okładka i intrygujący, nieco enigmatyczny opis sprawiły, że nie mogłam się oprzeć tej lekturze. Główny bohater pracujący w kostnicy i trudniący się po godzinach nieetycznym procederem stanowił dla mnie gwarancję, że w tej historii nie znajdę schematów i pod tym względem z pewnością się nie zawiodłam.

Miał to być thriller psychologiczny, ale nie mam przekonania, czy tę fabułę można jednoznacznie sklasyfikować. Dużo w niej egzystencjalnych rozważań, psychodelicznych wizji i naturalistycznych opisów. Cechy typowe dla thrillera też da się w niej odnaleźć, jednak w moim odczuciu to nie one dominują. Warto więc podejść do niej z otwartą głową i przekonać się, czy taki niebanalny strumień treści jest dla Was. Ja mam nieco mieszane uczucia, ale przeważają te pozytywne.

Mimo całej tej oryginalności udało mi się domyślić kilku rozwiązań zanim zostały one podane przez autora, co oczywiście przyniosło mi trochę satysfakcji. Nie świadczy to dla mnie o przewidywalności, raczej o tym, że historia jest spójna i logiczna.

...

Żebym ja wiedziała, że to tak hipnotyzująca książka, to przeczytałabym ją zaraz po przyjściu. To totalnie moje klimaty, cmentarz, trupy i praca nad ciałem człowieka po śmierci. Zawsze mnie ciekawiło co się dzieje ze zmarłym powiedzmy w szpitalu. Gdzie jest przechowywany, co z nim robią i co się z nim dzieje zanim trafi do trumny. Wiem, nietypowe zainteresowanie:-) Ale na każde moje pytanie uzyskałam tu odpowiedź. To była fascynująca historia, gdyż powiedzmy, że mistrz uczył tutaj wszystkiego swojego ucznia. Przyuczenie do obchodzenia się z ciałem zajmowało całe trzy dni i najważniejsze, czym trzeba było dysponować, to siłą i cierpliwością. Tutaj liczył się też czas, gdyż stężenie pośmiertne potrafi mocno namieszać, kiedy pozostawiony trup nie był w pozycji w jakiej powinien był się znajdować. Jednak i na to znali wspaniały sposób. Nie raz słyszałam o łamaniu kości, ale takich nowinek jak tu z książki się nie spodziewałam. Spotkacie tutaj możliwość bycia trupem na wszystkie sposoby. Trup, który chorował, który zginął niespodziewanie, znaleziony już sztywny, samobójca i inne, które trzeba było przyszykować do pogrzebu tak, by wyglądali na spokojnych, a najlepiej jeszcze szczęśliwych. Nie tylko wyciągnięcie z nich organów, upchnięcie waty tu i tam, zeszycie niektórych warstw skórnych, które mogą niespodziewanie się otworzyć przeprawiając żałobników o palpitację serca. Uwierzcie mi, że ci co nie chcą tego wszystkiego wiedzieć, to lepiej niech jej nie czytają. No chyba, że je...