Północ. Jak odnalazłem siebie na szlaku Appalachów

Biorąc tę książkę do ręki miałem mgliste pojęcie, czym mogą być biegi ultra. Ok, miałem świadomość istnienia biegów 24-godzinnych, czy biegów stumilowych, aczkolwiek dla mnie, jako kompletnego amatora, brzmią one jak wyrafinowana forma samobójstwa. Moje doświadczenia ograniczają się do biegów na 10 kilometrów ze znośnym tempem- a i tego bym nie powtarzał codziennie.

A autor biegł często dwukrotność dystansu maratońskiego.
Codziennie.
Przez półtora miesiąca.

Skala tego wyzwania jest dla mnie przytłaczająca, nie sądziłem że ludzie robią takie rzeczy.
Jurek dużo miejsca poświęca na mentalną stronę przygotowań, na przymus posiadania wsparcia ze strony doświadczonych biegaczy. Już mi się ulewa, gdy czytam tekst rodem z taniego coachingu, ale to ma rzeczywiście przełożenie na wyniki. Akurat w tym jednym wypadku. Autorzy dosyć często się powtarzają w tej mierze, co może odrobinę drażnić, ale nie przynudzają. Niby każdy opisywany dzień jest bliźniaczo podobny do poprzedniego, ale czytając nie ma się ochoty na ziewanie. Lubiłem czytać o tym, kogo Scott spotkał na trasie, jak Jenny ogarniała kwestie organizacyjne w ich mobilnym centrum dowodzenia i kto dołączał do ich drużyny oferując wsparcie. Nie jest to cukierkowo opisane, bo autorzy oddają specyficzny koloryt Apallach Trail, gdzie sąsiadują ze sobą postawy bardzo pozytywne z jakimiś stereotypowymi mieszkańcami głuszy, którzy potrafią nawet zastawiać pułapki na biegaczy/wędrowców, czy ochrzaniać ic...