Poławiacz

Abe cierpi po stracie żony. Ukojenie znajduje w wędkarstwie. Do Abe’a po jakimś czasie dołącza Dan - kolega z pracy, który również stracił bliskich.

Brzmi to dziwnie? I takie jest, jak na weird fiction przystało. Jednak to coś więcej niż tylko horror. Można go brać dosłownie i można potraktować go jako metaforę. Dla mnie „Poławiacz” jest powieścią o pierwotnym lęku przed śmiercią i przed tym co jest po drugiej stronie, kiedy my wciąż stoimy po tej.

Płynęłam przez tę książkę. Fale strachu próbowały mnie podtopić, ale parłam do brzegu bez wahania.

Gdyby mnie ktoś zapytał jak odebrałam tę historię, to powiedziałabym, że w rybackiej chacie popijałam piwo w towarzystwie Lovecrafta i Bułhakowa. Lepiej tego klimatu oddać się nie da.

Jeśli moją miłość do łowienia ryb połączyć z równie ogromnym uczuciem do opowieści dziwnych, nieoczywistych i mrocznych to było jasne, że „Poławiacz” okaże się dla mnie powieścią idealną. Tym bardziej że od razu dałam się złapać na haczyk pięknego, okraszonego ilustracjami wydania. I okazała się doskonała! Jak to się czytało!

Od pierwszych stron dałam się opleść atmosferze obu światów stworzonych przez autora. Zarówno tego rzeczywistego, w którym czujemy przytłaczający ciężar samotności i cierpienia spowodowanego stratą najbliższych, jak i tego surrealistycznego pełnego niepojętych dla ludzkiego pojmowania zdarzeń. Zamiast pędzącej akcji mamy niespieszny rytm zarzucania wędki i wyczekiwania na branie. Jednak gdy ryba w końcu łapie haczyk, z wypiekami na twarzy śledzimy jej poczynania aż do końca połowu.

Historia doświadczonych przez życie wspólnie wędkujących przyjaciół, początkowo dość leniwie podążająca do przodu, nabiera tempa po równie fascynującej opowieści o owianym złą sławą potoku Holendra, której przyjdzie im wysłuchać. Czy uwierzą w ocean otchłani skrywający najskrytsze ludzkie myśli, najgorsze instynkty? W mitycznego potwora, który ma moc przywracania zmarłych do życia? Czy rozpacz, w której nurzają się od lat sprawi, że podążą za ułudą, mimo świadomości, że to kłamstwo?

To fascynująca podróż zarówno w głąb ludzkiego umysłu, skażonego samotnością i bólem straty, jak i ponurej i bezdennie mrocznej wizji tego, co skryte pod powierzchni...

Czy opowieść o wędkowaniu - najnudniejszej czynności świata może być ciekawa? Tak! John L. zastawia na czytelnika przysłowiową przynętę, a ten kto się na nią złapie przepada. Od tej historii nie sposób się oderwać.
Abe i Dan to bohaterowie, którzy wiele w życiu przeszli, strata żon i dzieci poskutkowała depresją i załamaniem. Samotność bez bliskich zbliżyła tych dwoje, by wydobyć się z tej ciemnej toni żałoby panowie spotykają się na wspólnym wędkowaniu. Gdy w przydrożnej karczmie zasłyszą mroczną opowieść o Potoku Holendra żadna siła nie odwiedzie ich od postanowienia by odwiedzić to tajemnicze miejsce. Nie od dziś wiadomo, że to miejsce owiane zostało złą sławą, bowiem można tam spotkać zmarłych. Nie zamierzam jednak obierać czytelnikom smaku z poznawania fabuły, dalsze streszczenie mija się z celem.
Być może Poławiacz nie od razu zdobył moją sympatię, początek książki brzmiał dość topornie i ciężko było przebrnąć, wgryźć się w styl, aż do rozdziału "Der Fischer: opowieść grozy".
Groza u Langana ma nieco inny wymiar, nie uraczy nas złowieszczym klimatem, nie wzbudzi strachu, sięgnie za to do pierwotnych lęków. Tym co ją wyróżnia to posępne scenerie, groźne jeziora i zmarli, którzy powracają już nie ci sami. Autor sięga tu do pierwotnego mitu o powracających zza grobu - revenant przybierających zepsutą, demoniczną formę, z nieco nadpsutym ciałem i emanującym mrocznym złem. Od razu przywodzi mi to na myśl "Smętarz dla zwierząt" Kinga czy "Małpia łapka" W.W.Ja...