Poezja czasów Stanisława Augusta, należąca do literatury polskiego Oświecenia, przyćmiewa wszystko, co zostało napisane w poprzednich kilkudziesięciu latach XVIII stulecia. Autorowi prezentowanej antologii chodziło jednak także o przedstawienie ostatniego z ogniw w łańcuchu rozwoju polskiej poezji, które poprzedziły okres jej świetności. Zebrane w antologii utwory z czasów saskich pozwolą czytelnikowi uświadomić sobie, z jakiego progu zaczynało się u schyłku panowania Augusta III odrodzenie literatury narodowej, która miała wydać Krasickiego, Karpińskiego, Trembeckiego, Węgierskiego czy Kniaźnina.
W książce obok rozprawy wstępnej znalazł się więc bogaty wybór poezji wczesnego Oświecenia i doby stanisławowskiej - wiersze najpopularniejsze i najbardziej reprezentatywne dla obu okresów.