Piranesi

Nie mogę porównać nowej powieści S. Clarke z jej poprzednim, słynnym dziełem, gdyż (wstyd się przyznać) nie zdołałem go jeszcze przeczytać. "Piranesi" przekonała mnie jednak, że tę zaległość należy jak najszybciej nadrobić. Lektura tej krótkiej książki zajęła mi tylko jeden wieczór i trochę mi żal, że to już koniec i trzeba będzie czekać na drugą część co najmniej do przyszłego roku.
Autorka umiejętnie miesza w fabule wątki rodem z fantasy i horroru z elementami science fiction a nawet w pewnym sensie powieści kryminalnej, chociaż początkowe rozdziały nie wskazują jednoznacznie kierunku rozwoju wydarzeń. Świat ukazany jest w niepokojącej formie zagadki: gigantycznego labiryntu kamiennych sal i westybulów, ciągnącego się bez końca (?) we wszystkich kierunkach i wypełnionego nieskończoną liczbą posagów i rzeźb przedstawiających postacie ludzkie, zwierzęce, demoniczne i mitologiczne. Dolny poziom zalewa ocean, górny wypełniają chmury a środkowy jest zamieszkany głównie przez ptaki i nielicznych ludzi, z których większość zresztą już nie żyje. Główny bohater, Piranesi, jest narratorem opowieści, ale jego wiedza jest mocno ograniczona i, jak się szybko okazuje, nierzetelna wskutek amnezji i naiwności. Naiwność nie jest może najlepszym określeniem, ale percepcja Piranesiego zdaje się pomijać wiele sprzeczności i szczegółów, pomimo jego oczywistej inteligencji i pamięci do szczegółów samego labiryntu. Każdy czytelnik znacznie szybciej od głównego bohatera zorientuje się, że coś...